~

De ochtend krijst zich in de dag,
ijzer op ijzer brengt me verder
weg van jou, die ongekend
bezit nam van mijn al.

Gelijk de mol graaf ik mijn gang,
blind in het licht voor groei,
ik knaag aan wortels van bestaan
en bouw mijn fort.

En bovengronds, dag in dag uit,
harkt men mijn hoop tot losse aarde,
wat zal ik graven om te leven,
de kerkuil wacht, ik moet nu gaan.

许

~

En dat er woorden zijn
en pennen en dat ik schrijf,

en dat er kinderen zijn
en ouders en dat ik blijf

hopen op verlossing van gevaar,
omdat jij redt,

omdat er liefde is en vrede
in tijden van verzet.

许

Musée Rodin ~ La Porte de l'enfer

~

Lucila de María del Perpetuo
Socorro Godoy Alcayaga
also known as Gabriela Mistral

* 7 april 1889 in Vicuña
† 10 januari 1957 in New York

Gabriela Mistral ontving in 1945de Nobelprijs voor literatuur

Tierra Chilena
Danzamos en tierra chilena,
más bella que Lía y Raquel;
la tierra que amasa a los hombres
de labios y pecho sin hiel...

La tierra más verde de huertos,
la tierra más rubia de mies,
la tierra más roja de viñas,
¡qué dulce que roza los pies!

Su polvo hizo nuestras mejillas,
su río hizo nuestro reír,
y besa los pies de la ronda
que la hace cual madre gemir.

Es bella, y por bella queremos
sus pastos de rondas albear;
es libre y por libre deseamos
su rostro de cantos bañar…

Mañana abriremos sus rocas,
la haremos viñedo y pomar;
mañana alzaremos sus pueblos;
¡hoy solo queremos danzar!

~*~

Wij dansen op Chileense aarde,
die mooier is dan Lia en Raquel;
de grond die mensen kneedt
met lippen en borsten zonder gal...

De aarde groen van gewassen ,
de aarde blond van korenvelden,
de aarde rood van wijngaarden,
zij raakt zoet de voeten aan!

Haar stof maakte onze wangen,
haar rivier maakte onze lach,
zij kust onze voeten bij een rondedans
die haar als een moeder doet kreunen.

Zij is mooi daarom willen wij op haar
weilanden dansen tot de vroege ochtend;
zij is vrij en om die vrijheid willen wij
haar gezicht overspoelen met liederen...

Morgen zullen we haar rotsen openbreken, om er
wijnvelden en appelboomgaarden te laten groeien;
morgen zullen wij haar volkeren doen verheven;
vandaag kunnen wij enkel dansen!

~*~

Vertaling: Mariolein Sabarte Belacortu

~

Weet dat ik meer
weet dan jij
weet over mij,

denk dat ik meer
denk dan jij
denkt over mij,

voel dat ik meer
voel dan jij
voelt voor mij.

许

~

Onooglijk kuiken
kruipt uit dwergkwarteleitje,
scharrelt en wordt haan.

许

La caille peinte de Chine
Geboorte in een kinderhand

~

In the struggle
for existence
life sometimes
passes by so slowly,

bottle-washers
in the night
will dissolve
in morning mists,

wish you will see
the lunar rainbow,
peaceful resting
or in your dreams,

while the tender
hearted daybreak
warms your body.

许

~

Tango Corazón

Onze handen tasten,
we kijken opzij,
je wiegt me zacht,
balans op voet,
je eerste pas,
vrij volg ik mee,
vanuit de heup,
naar achteren.

Je leidt me
in de draai,
benen leven
eigen leven,
ochos vloeien,
vinden snijpunt
in ons hart,
dat danst als één.

~∞~

Our hands touch,
we turn our faces,
such a sweet swing,
balance on feet,
your first step,
in freedom I follow
from the hip
in reverse.

You're leading me
into turns,
legs are living
their own life,
ochos are flowing,
finding intersection
in our heart,
that dances as one.

~∞~

Ús hannen reitsje,
wy draaie it antlit,
sêft wigelst do my,
balâns op fuotten,
dyn earste stap,
yn frijheid folgje ik
út de heupe wei
nei efteren.

Do laatst my
yn 'e draaien,
skonken liede
eigen libben,
ochos floeie,
fine snijpunt
yn ús hert dat
dûnset as ien.

Delft, 30 april 2007
许

Gere & Lopez - La revencha del tango

~

De toekomst die ik droomde,
blijkt een fata morgana,

alle bomen zijn geveld,
nergens water waar ik ook kijk,

in de wachtende waarheid wortelt
een lotus in vruchtbaar slijk.

许










Lotus flowers

~

De napjesdrager
verliest de schone kleuren
van gewimperd kind,

in de gladde grijze stam
wacht een ring op lentewind.

许

~

松尾芭蕉 also known as Matsuo Bashō
* 1644 in Ueno ~ † 28 november 1694 in Osaka

Uit: Haiku edited by Peter Washington
Uitgeverij: Knopf · New York · London · Toronto


The legs of the crane
have become short
in the summer rains

~*~

~

Zolang je zwijgt, wij versus zij,
zul je mij niet vinden,

je tast zo rabiaat langs muren,
die je zelf hebt opgebouwd,

aan buitenkanten kleeft het rood
van een verstoten moederschoot.

许

~

Ik ging niet eens naar bed en
vond mijn ledikant versplinterd,
ik draaide repen lakens
om mijn ruw gescheurde huid,

schreeuwde met de meeuwen
dat achter einders einde is;
van het wrakhout bouwde ik een vlot,
koos volle zee en liet me drijven

naar waar het lot me bracht,
de meeuwen vlogen mee
van Zanzibar tot Jericho

en in de dode zee kwam jij
tot leven uit het zout
en meeuwen keken mee.

许








Jonathan Livingston Seagull - Dear Father

~

Mèt slimmighèts aongemok

Zo woordenbrij, bijna geleden
jouw leed, want in een ommezien,
gekeerd, gekanteld en beleden,
stop ik je in de wasmachine.

Hier wat zeep en woordverzachter,
veertig graden lijkt me goed,
spoel maar schoon spellingverkrachter,
harde woorden gij zijt gegroet.

Kijk ze draaien in mijn sopje,
ik centrifugeer en zing een lied,
nu strijk ik het geletterd propje
en zie, ik lees: ‘Misbruik mij niet.’

许

~

Hoor mijn hart

Het pompt het bloed nog rond
maar in de grond hoort het mijn hoofd,

dat het al zo lang voedt
in armoe vragen om een einde,

o hoor mijn hart het klopt zo
zonder moed voor de dag van morgen.

Delft, 8 september 2005
许

~

Mei in gleaune nille
en in baarnende tried
bejou ik my op iennachts iis,
sit de moed my yn de hakken.

Tiid hâldt gjin skoft
en ik bylje mei de hûnen
yn it bosk, glûpske hearen
regearje net lang?

~*~

Met een gloeiende naald
en een brandende draad,
begeef ik me op eennachtsijs,
zakt de moed me in de schoenen.

Tijd houdt geen schaft
en ik huil met de wolven
in het bos, snode heren
regeren niet lang?

22 januari 2007
许

Met dank aan Miranda Mei

~

De boom staat diepgeworteld in de grond,
uit innerlijke rust groeit de verfijning,
stam en blad strelen het hemels blauw.

Hij schiet niet omhoog als fluitekruid in bermen,
geleidelijkheid is zijn kracht, geeft adem
aan al dat kruipt en loopt en vliegt.

Omringd door gevaar kiest de wilde gans de hoogte,
niet ver van de oever vindt ze een veilige rots,
gaat in vrolijke stemming de toekomst tegemoet,

nu ze voeding vindt, roept ze haar kameraad,
deelt haar geluk in eendracht en vrede.

许

I Thing ~ Tjièn








mystical woods ~ wintermood

~

Marjon Sarneel also known as Ava Lon
* 27 november 1958 ~ Eindhoven

Uit: Wie me lief is blijft me lief punt.nl

l'anniversaire

alsof ie het wist, zit half verpakt,
rond zijn gezicht zacht roze passiflora
Hauer's hiker onder de pergola
'incarnata toch', snuift hij

'ik heb al een man', zegt ze
en glipt in lege schoentjes
trippel trappel trippel trap

'ik ben slechts van de appetijt en
lesbare dorstigheid, mevrouw'
hij knikt en waagt
'een drempel, mag geen drempel zijn'

er schuift een zetel aan
ze geeft hem poelipek
en stukjes suikerbrood
ijs dat niet gehoeven had
maar o, dat parasolletje
zo teer, ingenieus
en in 2 tellen af te fikken


hij vertelt haar van de 7
van de zonden, wereldwonden, regenkleuren
laddertonen, de vette en de magere
dagen van de week

ze rijgen samen astronautjes
aan een lichtgevende draad
als de wereld binnen valt
en vraagt , wie is dat mop
halen ze allebei hun schouders op

~*~

~

Smeltwater van oeroud ijs
kabbelt traag als teder stroompje,

zelfs de wind krijgt een kleur
bij de zachtheid van de eerste zoen,

tijd weet, dit goddelijk moment
leeft voort als eeuwigdurend toen.

许








winter sonata - my memory

~

In het stil van wit
zwaait de deur als door de wind,
lichten ogen op.

Het ruikt naar melk en honing,
zij draagt hout en zoekt de haard.

许

~
Storm tilt me op,
in de stilte erna
volg ik het ritme van
jouw handen op mijn hart,

je brengt me terug
je laat me gaan,
in jachtig veld
pluk ik een madelief,

mijn koude vingers
trekken één voor één
de minuscule blaadjes
uit het gele hart,

ik blijf, ik ga,
ik blijf, ik ga,
je ademt uit
in mij.

许

Pink Floyd - Coming Back to Life

~

Nu een maag zich keert,
het afgestane kind zwijgt,
brult mijn moederbloed,

wil ik duizendhandig zijn
en strakke ruggen strelen.

许

~

De sterfdag van Rodin

Na de Kleine School
te vrijpostig bevonden
voor de ware kunst.

Geen, die je nawees,
kon de bezieling doven
te houwen in steen.

Vrijheid gevonden
in natuurlijke vorm
o Michelangelo.

Je gebroken neus,
openbaring van liefde
vertaald in je werk.

Aan de Hellepoort,
in onvoltooid verleden,
staart Dante van hoog

naar wat je verkoos,
met je hart bij Camille,
in je graf naast Roos.

许










Le Penseur ~ Rodin

~

Stil blijf ik staan, wil niet verstoren,
vuurbaan van ondergaande zon,
een zilvermeeuw zet stapjes terug,
houdt me nauwlettend in het oog;
strandlopertje holt op zes teentjes,
kopje laag dan weer omhoog.

Vervolg mijn weg, kijk nog eens om,
nog steeds zie ik het witte lijntje
dat uren terug nog toren was.

Nu zo dichtbij,
ze vliegen op,
zie, één is traag,
hinkt op een poot en kleurt
zo zwak en onbeholpen
in zalvend roze avondrood.

De zee golft groen,
de gouden baan zou ik
tot de einder willen gaan,
want voor me schreeuwt
een stad me tegen; te laat
om stil te blijven staan.

Weer zie ik om, in nevelig licht
dat het lijntje wegneemt
uit mijn zicht.

Ik loop naar zuid, keer weer in noord
en laat de beelden van deze dag
nog één keer stap voor stap passeren.
Een kindervoetje in het zand
en dat wat zich niet laat vertalen,
lees ik in golfjes op dit strand.

Nu trap omhoog
door stadse duinen,
weldra de geur van gas en roet,
kijk ik naar zee
en naar het noorden,
de toren licht een wees gegroet.

许










Jonathan Livingston Seagull - Be

~

John Keats
* 31 oktober 1795 in London
† 23 februari 1821 in Rome

Uit: John Keats, Selected Poetry


O BLUSH not so! O blush not so!
Or I shall think you knowing;
And if you smile the blushing while,
Then maidenheads are going.

There's a blush for want, and a blush for shan't,
And a blush for having done it;
There's a blush for thought, and a blush for nought,
And a blush for just begun it.

O sigh not so! O sigh not so!
For it sounds of Eve's sweet pippin;
By these loosen'd lips you have tasted the pips
And fought in an amorous nipping.

Will you play once more at nice-cut-core,
For it only will last our youth out,
And we have the prime of the kissing time,
We have not one sweet tooth out.

There's a sigh for aye, and a sigh for nay,
And a sigh for "I can't bear it!"
O what can be done, shall we stay or run?
O cut the sweet apple and share it!

~*~










Eve ~ Galerie des marbres ~ Rodin
John Keats video poesia

~

Op het scherp van de snede,
snijdt het mes aan twee kanten,

maar misschien,

als de scherpe kantjes eraf zijn,
als ik durf geloven dat het lemmet
me niet langer op de keel wordt gezet,

dan wellicht

snijdt het me niet meer door de ziel
en kan ik het benoemen.

Rotterdam, oktober 1987

许










La tempête ~ Musée Rodin
Dire straits - Why Worry

~

Ze waren in de meerderheid,
hadden ons kil aangekeken,
zonder woorden wisten wij:
dit gaat verkeerd.

Waar zucht de doodsteek gaf,
bleef zacht het grauwe haten,
het lijf – een levend graf –
had dromen afgeleerd.

Nog sprak de mond en
schreef de hand verkrampt
in onbegrepen taal
van nimmer nooit weerom.

Uit een oog geroofd licht
glijdt in het zwarte gat,
waar hoop voor zwaarte zwicht
met ingehouden grom.

许

The Piano [Life is a song]

~

Dor en nat het blad op het pad
langs kalende bomen,

witte wieven wuiven naar
treurwilgtwijgen boven de sloot,

een groene specht schenkt me zijn lach
'kluu kluu' met het kopkapje rood.

许

~

Je stem liet gisteren leeg,
spreekt zacht in mij vandaag,

in herfstig blauw slepen de wolken
als sluiers van een bruid,

ginds bloedt een reuzenhaan en
niemand weet voor de hoeveelste keer.

许

~

O lief, mag ik je lief noemen,
terwijl dat woord zo kort geleden nog
voor een ander op mijn lippen lag?
Vriend, vriendelijke lieflijkheid
laat ons spelen met de wind.
Ga je mee vliegeren?

We knippen en plakken er één
van een zwaan in azuren hemel en één
van een worm die zich door modder boort.
Kleurrijk vliegerpapier schittert
in de zon, knispert in de wind.
We trekken beiden aan een blind getrokken touwtje.

Ruilen?

Onze vliegers paren in flowerpower blauw,
hun staarten ontmoeten en draaien ineen,
zwaartekracht wint van wind.
Twee wegen naar een zelfde doel:
de poort van eeuwig leven.
O lief, dans, zing en speel met mij,
laten we onze vrije kinderen
de ruimte geven.

许

~

Jong stekelbaarsje
hapt verbaasd naar belletjes,
gevangen in ijs.

许

~

Emily Dickinson
* 10 december 1830 Amherst, Massachusetts
† 15 mei 1886 Amherst, Massachusetts

Uit: The Complete Poems of the Belle of Amherst


To wait an Hour - is long,
If Love be just beyond,
To wait Eternity - is short,
If Love reward the end.

~*~

Miles Davis ~ Blue in Green

~

Op de grens van nacht en chaos
vult Pyrrha moeders lege kist
met Hermes’ leugens en bedrog.

Ooit wierp ze me als harde steen
over haar zachtmoedige schouder,
niet eerder keek ze naar me om.

Ze wenkt in liefdevolle droom,
schenkt me de doos en wijst naar
duistere gronden van Tartaros.

Ik draai de kist van goud,
edelstenen fonkelen
in manenlicht van Zeus.

Nu ik de doos laat glijden in de diepte,
klinkt eeuwenoud koraalgezang
uit kelen van honderdarmige reuzen.

In mijn uitgestrekte hand
nestelt zich de vogel van hoop,
schenkt troost, die ik mag delen.

许








Cajita de Musica

~

'Naar bed, naar bed.', lispelt Procrustes
en ik was mijn voeten in vermetelheid.
'Avas, avas', mompelt de pagus
en dompelt zijn lever in vergetelheid.

'Dat zeg je alleen maar om te rijmen.',
schampert een schipper in een bubbelbad bier,
'Mag ik ook iets vragen?' kirt jehovameisje,
'Alles erin? Een gele of rode marinier?'

Schrappen, schrappen!' dondert de deken,
zijn vinger glijdt langs namen op het tableau,
vroeg grijs drink ik mijn lapsang souchong,
zwaai naar een schildpad, lach en denk 'O'.

许

~

Ach ja, het is verlangen
dat zich soms vertalen laat,

daar waar proza flirt met poëzie
op weg naar een smaller pad,

een teder lied op zoek naar
verzachtende omstandigheden.

许

Jacques Brel ~ Ne Me Quitte

~

Het was al lente toen je zei:
'Ik zal je schrijven',

er dwarrelt rozenblad,
dra zal er zomer zijn,

opnieuw zie ik je staan,
je roffel trilt nog na,

je ogen in de spiegel,
stralen liefde,

je kust me vrij,
nog is de Lente niet.

许








Lara Fabian ~ La lettre

~
Zeilend gaan we voor de tocht
en overstag bij windkracht
zacht en acht en minder meer.
Drijvertjes op golven, sterrit
naar eeuwige jachtvelden.

Jachtig jagen jachten over zee, rivier
en meer; groter, sneller, luxer,
oorlog woedt te water, land en lucht
en ook tevreden worden ankers
van eenvoud geworpen en gelicht.

We bereizen de bol van op naar neer,
van links naar rechts en andersom,
opgejaagd vallen velen af.
Een voettocht naar overzees gebied,
wie staat, zie toe dat gij niet valt.

Wie handen heeft,
reik aan en laat niet los,
totdat het tij zich keert.
许

Madredeus - Ao longe o mar

~

Ze liggen in rij
in tombes onder de grote beuk,

'k zoek de verhoute kelk,
maar vind een leeggepikte pinda,

het takje breekt, waarmee ik
blaadjes veeg van letters op een graf.

许










火垂るの墓

~

Fernando António Nogueira Pessoa
* 13 juni 1888 Lissabon
† 30 november 1935 Lissabon

Uit: Alberto Caeiro/De Hoeder van de Kudden
De Arbeiderspers 2003

XXIV

Soms, op dagen van volmaakt en zeer scherp licht,
waarop de dingen zo werkelijk zijn
als ze maar kunnen zijn,
vraag ik mij langzaam af
waarom ik schoonheid toeken
aan de dingen.

Een bloem bijvoorbeeld, heeft die schoonheid?
Is er soms schoonheid in een vrucht?
Nee, ze hebben kleur en vorm
en ze bestaan, meer niet.
Schoonheid is de naam van iets dat niet bestaat
en die ik aan de dingen geef
in ruil voor het genot dat zij mij geven.
Hij betekent niets.
Waarom dan zeg ik van de dingen: ze zijn mooi?

Ja, zelfs mij, die alleen van leven leeft,
bezoeken, onzichtbaar, de leugens der mensen
met betrekking tot de dingen,
met betrekking tot de dingen die eenvoudigweg bestaan.

Hoe moeilijk is het jezelf te zijn
en slechts het zichtbare te zien!

~*~

vertaling van August Willemsen

Posso ter defeitos... met muziek van Alisson Krauss

~

Wonderlijke tocht,
voet in honing gewassen
voor het zoete pad,

nachtvlinder in maanbloemgeur
tast helmhokjes en stamper.

许

馬麗 and 翟孝偉

~

Je vertelt over visdiefjes,
geeft me de oersteen uit de stad
Jeroesjalajim en vraagt zacht
om stil te bidden voor vrede.

Je laatste blik in zomerzon,
geplaagd door haastig stadsverkeer,
geronk en geur van uitlaatgas
langs de openslaande deuren.

Achter glas hapt een oranda naar
lucht tussen omstreden stenen,
ik hoor je denken: ‘Lees me maar,
mijn oude pijn verpakt in poëzie.’

18 maart 2007
许








Ofra Haza - Kaddish

~

En elk weet zich
tenslotte in gelijke positie;

al eeuwenlang komen dwazen
met hun leugens aan de macht,

nog glanst er dauw op rozenblad
na stille wolkenloze nacht.

Delft, 13 december 2007
许

豬

Wat nou dierendag?
Varkens horen handjeklap:
drie cent per kilo.

Spekbekkende mens
met weet van wegkwijnziekte,
hoort de biggenkreet:

'Christelijk oormerk?
Cursus verdoofd castreren?
Koker op mijn kop?

Spermawinstation,
dekbeugels en zeugenlijn,
wetenschapsmagie.

Sus domesticus,
goochelen in groepsverband,
traditiegetrouw

aanslag in het kruis,
het haasje om een haasje,
speenvarkenverzet.'

Staccatissimo,
ik, biggeregistreerde
wens borgen en geltjes pret.

豬

~

Nu ik durf schouwen in mijn pijn,
kreunt zwart geweeklaag uit de dief,
zo loos de preveling: 'Ik heb je lief',
zo zelden tederheid in vrij zijn.

Nu ik moet voelen dat de stilte schrijnt,
zo vruchteloos mijn vlindervluchten,
knaagt rood verwoesting in mijn zuchten,
zo snijdt de angst die niet verdwijnt.

Het is hoop die glijdt langs blauwe lijn,
die woorden bezigt en zinnen krijt,
het is mijn bruid die zich bevrijdt
in glanzend trouwen met mijn blij zijn.

许

~

Het regent glas bij naaste buren,
een vinger zweeft boven de één
van één één twee, politieblauw,

tussen de aangeslagen muren
bidt een in en in wit kind om hulp
en wacht doodsangstig in het grauw.

Stank in het nauwe trappenhuis
en gele spetters op de tegels
getuigen van geleegde blaas.

Buiten kleurt de straat oranje,
klettert een leeggezopen blik
uit klamme jatten van een dwaas.

许

~

황진이 Hwang Chin-i also known as
Myeong-wol ~ Bright Moon

*1506 - †1544 ~ Land of Morning Calm

I will cut in two
a long November night and

place its half under the coverlet,
sweet-scented as a spring breeze.

When he comes I shall take it out,
unroll it inch by inch to stretch the night.

~*~

Mariza ~ Há uma música do povo

~

Now an eye to eye
with one in a million,
healing you and me,

ah look at the soft shades
of a fellow human hand.

许








Alan Parsons Project ~ Time

~

Steeds weer zijn er gaten en hobbels
op het ruige pad langs smal ravijn,
orkanen verjagen geliefden.

Het regent haat uit heilige hemels,
in ogen laait een vuurzee op,
nog bloeien de bloesems.

Hoe een hart te helen,
dat meegezogen in de strijd
wraakzucht vrije teugels geeft?

许

Anthony ~ If it be your will

~

Van achterlangs
haalt de geschiedenis me in,
springt op mijn pad,
zoekt oogcontact
en krast met leedvermaak:
'Ik ben de herhaling.'

'k kijk langs hem heen,
duw hem opzij, vervolg
mijn weg in zeker weten,
dat wat geweest is
er zal zijn en wat gedaan is,
sporen trekt in toen.

Hij fluit me na,
met kracht hijgt hij
zijn adem in mijn nek,
hij krijgt geen kans,
ik lig al mijlen voor,
blijmoedig nieuw in nu.

许

~

Geraakten slaan handen in één
voor bundeling van kracht,

er klinkt verzet van eeuwen
langs de zwarte autowrakken,

spreekkoor van miljarden stemmen
eist respect van het Witte huis.

许

~

Nooit meer de waanzin van
Chipolatataartgevechten met
Ruzieverwekkende
Vuurwatervulling.

Nee, liever geen liturgieën van
Christusnaamgebruikers die als
Ronselaars
Vastgenageld blijken aan tekst.

Nu graag verwoestende
Cocaïnebladluisplagen en
Rozenbladliefde
Verder niets.

许

~

Vannacht ga ik het maken, vannacht
schrijf ik mijn schoonste vers,
vannacht zal ik u raken met
taal vers van de pers.

Met zicht op eigen muren,
het nekhaar nat van zweet,
in geur van eigen zuren
houd ik mijn pen gereed.

Elektromagnetische golven,
een leesbril op de neus,
jank ik hier met mijn wolven,
lees voort u heeft geen keus.

Menistenbruid en -leugen
nu mijn ja in ja verschiet,
drink ik met volle teugen
liters dichtersverdriet.

Bathseba mag ik je vragen
wat je vond van de Uriasbrief,
wilde jij deze koning behagen,
had jij hem werkelijk lief?

En Noach die beestenbende
waarmee jij zat opgescheept,
een duif die olijfblad herkende,
Ararat zevenkleurig gestreept?

Saulus kende Stephanus pijnen,
koos zich een nieuw initiaal,
Galaten, Korinthiërs, Romeinen
schreef hij in mannentaal.

Raadselschrift voor bijbellozen,
edoch, voorwaar, geen cliché,
wil nog kort bij mij verpozen,
vertel ik u van Piggelmee.

Vannacht ga ik het maken, vannacht
schrijf ik mijn schoonste vers,
vannacht zal ik u raken met
taal vers van de pers.

许

~

Pak Hyogwan also known as
Un-ae ~ Cloudy Cliff

*1781 - †1880 ~ Land of Morning Calm

In dreams I yearn to come to you
in a cricket's spirit.

In this endless autumn night
I'll spring into your darkened room,

wake you from your singular sleep
and murmur of my longing.

~*~

Yiruma ~ Kiss the rain

~

In ochtendmist
klinkt plonzen
van riemen op het ritme
van mijn eigen kracht.

Het regent bloesemblad
dat danst op het matte vlak,
waaronder ik de vissen weet
met schubomrande ogen.

In het midden van het meer
ervaar ik rust en voel hoe
zachte hand me onverwacht
verlost van oude stank.

De mist trekt op,
het licht breekt door,
op schommelende bodem
lig ik geknield in dank.

许

Yi-Hsuan Kent Chiu ~ Movement and Stillness

~

Listen to the sun,
always shining day and night
with love in light.

She is telling us
that old sorrows soon will fly
with a silent solar sigh.

Delft, 27 november 2007
许

Earth blue

~

Geen liefde, geen recht?
Benauwde blik wil verruimd,
vrienden komen thuis.

许

~

Met armborst gericht op weidende wildzang
- hoe grover de snaren, hoe lager de toon -
int schamperend Vlad Ţepeş het vindersloon
in zijn gnuivend verbond met de oude slang.

Puinwaaiers tonen de gletsjergetijden,
inert stroomt de oersneeuw als klevende stroop,
offreert ondergronds uit smeltwaterloop
ijsmummies, die de geur van dood verspreiden.

Ademtocht van toen laat stuifmeeldeeltjes dansen,
wildzang ontwaakt met een sleutel in de hand,
raapt zwijnenparels die in maanlicht glanzen,
draait klavieren met baard in veilige stand.

De nachtschoot sluit zich als een veer in de groef,
zo oefent ze rustig de berghellingproef.

Delft, 12 mei 2007
许

Sinead O'Connor ~ Sacrifice

~

Wanneer stop je te zijn met wat je eens was,
wanneer word je een mens van je tijd,
je leeft in het verleden, dat verdord is als gras,
wanneer raak jij je droombeelden kwijt ?

Verwelkte bloem, in je bloeiende tijd
dacht je geurig te zijn en mooi,
langzaamaan raak je dit alles kwijt,
je valt tijd en natuur ten prooi.

Begrijp toch de zin van leven en dood,
zie in, ook voor jou komt die tijd,
ik zie hoe je strijdt en hoe 't rood
van je bloed in 't duister langzaam verslijt.

目 1969

Beth Nielsen Chapman ~ Say goodnight

~

Lucy kijkt omlaag, ziet
op de grond haar diamanten,
geeft niets om ding,
ding is ding,
ze doet het hare.

Ze kijkt omhoog, draait
in ziekbed om haar lijf,
geeft handel uit de hand,
hand is hand,
ze grijpt de zijne.

Lucy kijkt hoger, ziet
handlanger met diamanten,
maant hem tot eenvoud,
fout is fout,
zij slikt zich niet.

Ze kijkt lager, scheurt
uit het boek een bladzij
om een vogelvis in zee,
zee is zee,
omcirkelt aarde.

许

~

Judith Frieda Lina Herzberg
* 4 november 1934 ~ Amsterdam

Uit: Botshol, G.A. van Oorschot, Amsterdam 1980

Vader en zoon in hevige regen

Je zoon op je schouders.
Boven hem je paraplu
een lopend torentje
In regen van nu.
Zelf wees geweest
en wees gebleven
zit je daar zelf
op schouders
van ouders, zelf
in de vorm
van een zoontje,
en boven de hoofden
een ronde en kleine
maar troostende droogte.

~*~

~

Het kussen – onbeslapen -
draagt de zachte zwanenveer
zorgvuldig weggeborgen
in een doorzichtige droom.

Lucide loutering,
het strelen van linnen,
zoete zomerzoenen,
in een verzonnen zijn.

Achter mat vensterglas
krijst de pica pica
in zwart-wit verenkleed:
‘Ge snakt, ge snakt, ge snakt.’

De naden losgetornd,
zachthandig regisseur
tast linkervleugelschacht,
en flirt met eigen woord.

许

~

Poorten van klinieken
Sluiten achter bange ruggen,
Yuppenleed en machtswellust,
Codenamen voor de pijn,
Het zijn normale kinderen
In een doorgedraaid systeem,
ADHD en Borderline,
Totalitair, megalomaan,
Randdebielen zijn wij al
In de door wetenschap verspreide
Endemie van het grote misverstaan.

Delft, 20 april 2006
许

~

Kort verhaal in het groen

Hij ligt op zijn buik
in het malse gras,
ik hoor hem zachtjes vragen
'En jij? Hoe lang wil jij?'
En met een nagelschaartje
knipt hij één voor één
de sprietjes op gewenste lengte.

许

~

Nooit en te nimmer
wil ik het openen
dichten met nooit.

Ooit en te immer
wordt ook mijn as
verstrooid, vergooid,

en in gedachten
zie ik het zaaiende
zwaaien van je hand,

dan is voltooid
en ooit weerom
valt niet te rijmen.

Nu het hart ontdooit
in breekbaar rood,
klopt het voor geen meter.

Ik ruk de muilkorf
van je lippen
en streel je mond,

nooit en te nimmer
zal ik mijn dichten
openen met nooit.

许

~

Wanneer moeder vergeet
dat je als vrucht
haar schoot verliet

en je verdrinkt
in een oceaanwoestijn
van waangedachten,

schreeuwt de nacht
en zwiept een zee in de
verzwegen dieptes van zijn.

许

~

Ik bedenk namen
voor ons kind, dat
ik niet zal dragen.
Ik droom mijn buik
bol van onze vrucht,
leg beschermend mijn
hand op mijn platte
buik en voel leegte,
een leegte die ik zal
vullen met mezelf.

目 1984

~

Rainer Maria Rilke
* 4 december 1875 in Praag
† 29 december 1926 in Montreux

Uit: Nieuwe gedichten ~ Oorschot Amsterdam

Abschied

Wie hab ich das gefühlt was Abschied heißt.
Wie weiß ichs noch: ein dunkles unverwundnes
grausames Etwas, das ein Schönverbundnes
noch einmal zeigt und hinhält und zerreißt.

Wie war ich ohne Wehr, dem zuzuschauen,
das, da es mich, mich rufend, gehen ließ,
zurückblieb, so als wärens alle Frauen
und dennoch klein und weiß und nichts als dies:

Ein Winken, schon nicht mehr auf mich bezogen,
ein leise Weiterwinkendes-, schon kaum
erklärbar mehr: vielleicht ein Pflaumenbaum,
von dem ein Kuckuck hastig abgeflogen.

~*~

Hoe heb ik het gevoeld wat afscheid heet.
Hoe weet ik 't nog: een donker, grimmig scheiden
dat eenmaal nog 't geheel toont om dan wreed
die mooi verbonden tweeheid door te snijden.

Hoe weerloos was ik toen ik moest aanschouwen,
wat mij, míj riep, terwijl het mij liet gaan,
en achterbleef als waren 't alle vrouwen,
en toch zo klein en wit en niets meer dan:

Een wuiven, al niet eens meer voor mijn ogen,
een haast niet meer te duiden, stil en loom
voortwuiven: wellicht als een pruimeboom
waaruit een koekoek snel is opgevlogen.

~*~

Vertaling: Peter Verstegen

~

Wolk werpt schaduw op wolken.
Op weg naar benee smelt sneeuw
tot regen voor voedsel en drank,
geeft leven aan levens grandeur.

Zonder tegenwoord kiest tenslotte
elke slangentong de stilte;
voor eeuwig gespleten, tongelend
op zoek naar de sporen van geur.

Dreiging van dwazen, die spelen
met wetten van water en weer,
stelt kracht en geduld op de proef,

onwankelbaar in zeker weten
wacht de wijze op leidend licht,
bloedbad door ziekte stemt droef.

许

I Thing ~ Siu









Musei Vaticani ~ Sala di Constantino

~

Hapjes uit een ster,
het hemels vuur verduisterd
en alles draait door.

许

~

Drie muntjes in mijn linkerhand
en met gesloten ogen
stel ik een vraag.
Gif strijdt om voorrang
langs de vaten van
mijn afgetobde stam.

Boek der veranderingen,
hexagrammen ter verstrooiing,
hier en nu Wèi Tji,
voor de voleinding,
de overgang van chaos
naar orde is nog niet voltooid.

Op een krakende ijsvlakte
zoek ik op spitsvoeten een veilig pad,
lente breekt aan en smeltwater nadert
mijn van angst gesperde vleugels,
de terugtocht wordt een enkele reis
naar een gevecht op leven en dood.

De kracht van het donkere komt op,
het orakel spiegelt mij de ommekeer,
omslag in het tegendeel Siau Tsjoe,
de temmende kracht van het kleine,
de wind jaagt langs de hemel
en tilt mij op.

Winti wayt, leki mi skin,
religies versmelten in mij,
bevorderlijk is standvastigheid
en na de postcoïtale depressie,
schijnt de zon, geef ik mij over
in trouw en betrouwbaar zijn.

I Thing ~ Wèi Tji

许

~

Wit myn leafste

dat yn elts wurd
yn eltse rigel
yn elts fers
myn hert dreamt

fan broazele han
dy't sêft streakje
oer dyn wang
lâns dyn hals
nei ûnder

fan lippen yn
triljende fúzje
dy't flústerje
ik fyn dy
sa leaf

~*~

Weet mijn liefste

dat in elk woord
in elke zin
in elke strofe
mijn hart droomt

van vingers
in vederlichte streling
over je wang
langs je hals
omlaag

van lippen
in trillende verrukking
die fluisteren
ik vind je zo lief

许

Spelende nimfen van Rodin

~

Hooi op mestvork,
mijn hele godvergeten ik
in de ruif van een nachthengst.

Genadeloos vloeien
stille tranen binnen langs,
o vrijheid kóm, o blijheid blijf.

Eén voor één ruk ik
de droge stelen uit de voerbak.
Terug! Geef terug!

De nachthengst
transformeert tot aaibaar dier,
schurkt me met fluwelen flanken.

Opgetild galoppeer ik
langs pijnboombos naar zee,
naar zee.

Bloedpijn wordt vloedlijn, eb weg
lustverziekende benauwenis,
eb weg.

许

~

Het kamp is leeg.
Het vuur smeult na.
Er scharrelt een kip.
Waar zijn de kinderen?

Een jurkje aan de waslijn
vertelt, als stille getuige,
van een overhaaste
en gedwongen vlucht.

Bruidsprijs in vee,
kinderen geroofd
voor het wapendragen
onder Kony’s knoet.

Veehoedervolk
treft op weidegrond
een dorre droogte.

Wat is een landsgrens
als je water zoekt?
Wat is een neus?

Hoor, open je oor,
de kinderen zingen.

Delft, 6 juli 2007
许

De wandelende tak ~ kindsoldaten

~

Ida Gardina Margaretha Gerhardt
* 11 mei 1905 in Gorinchem, Holland
† 15 augustus 1997 in Warnsveld, Gelderland

uit: 'De Hovenier' 1961

ZONDAGMORGEN

Het licht begint te wandelen door het huis
en raakt de dingen aan. Wij eten
ons vroege brood gedoopt in zon.
Je hebt het witte kleed gespreid
en grassen in een glas gezet.
Dit is de dag waarop de arbeid rust.
De handpalm is geopend naar het licht.

~*~










La Cathedrale ~ Rodin

~

Zomer speelt najaar,
het oog van de glacioloog
boort zich in de kap,

aan meerjarig ijs voorbij
wacht winters wit de vlakte.

许

~

Klop op de deur van engelen
in het stille weten

dat - als alles is benoemd -
de schone lei wacht op beitels,

wonderlijke poëzie voor eeuwig
vastgelegd in zwijgend steen.

许

~

Er liggen losse groene blaadjes
in gesloten schrift,

ze dwarrelen in lettergrependans
van zachte zinnen,

het blinde meisje leest
de stille waarheid in gebarentaal.

许

~

Elfke

Ang tusken blêden,
fan aaike nei rûp nei pop,
it dwerchgroukopke.

~*~

Pracht tussen bladen
van eitje naar rups naar pop
het dwergdikkopje

(Ferdwûn út Nederlân)

3  februari 2007
许

~

Murambatsvina*

In de kerkbank vertelt hij zijn God
hoe hij met eigen hand
het pover kot moest breken,

hoe in de vlucht zijn vrouw
en kind verdwenen
uit het platgewalste dorp.

Geknakt knielt hij in Bulawaya,
hoort het bevel en voelt
de laars die trapt;

en de gezant schrijft een rapport,
de wereld kijkt
en wacht.

*Mugabe's actie in Zimbabwe: Weg met de rommel

许

~

Ze liggen op de stenen tafel,
hoop als ingeklapte long,
na wurggreep ingeslapen.

Er naast ligt het geloof, gesmoord
in een met zij beklede kist,
de laatste eer zakt mee in het graf.

Het schragend blad, draagt sporen
van de diep gestoken zwaarden,
zakt krakend door verlaten poten heen.

21 februari 2007
许

~

Chŏng Ch’ŏl also known as
Songgang ~ Pine River

*1536 - †1593 ~ Seoul - Korea
Fragile lotus leaves are swept
with rain, but it makes no mark.

The rain comes harder and harder,
but the leaves remain unharmed.

Oh, that my mind were a lotus leaf,
unstained by the world’s strife.

~*~

Nymphaea coerulea ~ blauwe lotus

~

Inwendig krijsen krast
in koor met inktzwarte kraaien,

een vertrek uit een vertrek
waar aankomen zo pijnlijk lag.

Wat zijn ware woorden als je
ze niet aan daden paren zag?

3 maart 2007
许

~

Voor Gerrit en Clémence

En omdat jij niet rekenen kunt,
stuur je blauwe enveloppen
en laat de hoogbejaarden staren
naar formulieren met een T.

Heb je daarbij in gedachten
dat er wel kinderen zullen zijn,
die, als moe het niet meer weet,
zich verdiepen in jouw koud papier?

Die, als vader valt,
de kracht niet hebben
om verhaal te halen over hoe
zijn dood bespoedigd werd.

En pas als moeder sterft,
ontdekken bureaucraten,
dat haar kinderen
allang gestorven zijn.

Clémence draagt Gerrit's koffer
en noemt het haar Valys,
zij dineren uit gratis borden,
de staatskas lijdt verlies...

许

november 2004

~

俳句

Het schapenwolkje
bloost licht in zacht oranje,
schenkt zich aan de wind.

许

~

De poortloze poort is open,
licht gloort aan verre kim,

er golft een prachtig pad
waar de achtste tint de kleur bepaalt,

oorlog brandt de ouder op, die
armen vouwt om het krijtend kind.

许

~

屈原 *

In the early fifth moon month
on that fifth day
your choice was the river.

Mountain as witness
how water drank the words
of your Li Sao.

From dragon boats
sounds the roll of drums,
eternal old song.

Glutinous fish rice
is falling wide in the Miluo
wherein you disappeared.

A gust of spring wind
caresses some ear, bringing
your voice with new songs.

A soft bamboo pen
slides over smooth soft silk
at small seal style.

Delft, 25 april 2007
许

* Qu Yuan ~ Father of
Chinese Poetry ~ 340 - 278 BC

Dank voor de vertaling aan:
cor en mieke van schaik-verlee

~

Rimpelloos, even
de klank van geklots,
slootwater glijdt langs
kleding en leven.

Gaten in het groen,
dan roerloos, verstard,
longen vol water, o,
moederzoekend hart.

Rimpels overal,
nooit meer uw geslof,
uw ogen gebroken, uw hand
nooit meer in onze hand.

Rimpelloos, even,
dan eendjes en V-vorm
van wegschietend
pijltje in kroos.

许

Rotterdam, juni 2003

~

Wisława Szymborska
* 2 juli 1923 ~ Kórnik, Poland

Uit: Uitzicht met zandkorrel (1997)


Gesprek met een steen

Ik klop op de deur van de steen.
"Ik ben het, doe open.
Ik wil in je binnenste gaan,
overal rondkijken,
met jou mijn longen vullen."

"Ga weg," zegt de steen.
"Ik ben hermetisch gesloten.
Zelfs aan stukken geslagen
zullen we hermetisch gesloten blijven.
Zelfs fijngewreven tot zand
zullen we niemand binnenlaten."

Ik klop op de deur van de steen.
"Ik ben het, doe open.
Ik kom uit louter nieuwsgierigheid
die alleen het leven kan bevredigen.
Ik ben van plan door je paleis te wandelen
en daarna nog blad en waterdruppel te bezoeken.
Ik heb niet veel tijd voor al die dingen.
Mijn sterfelijkheid hoort je te ontroeren."

"Ik ben van steen," zegt de steen,
"en moet daarom mijn ernst beslist bewaren.
Ga weg van hier.
Ik heb geen lachspieren."

Ik klop op de deur van de steen.
"Ik ben het, doe open.
Ik heb gehoord dat binnen grote lege zalen zijn,
onbezichtigd en vruchteloos mooi,
verlaten en zonder echo van enige voetstap.
Geef toe dat je er zelf niet veel van weet."

"Ja, grote en lege zalen," zegt de steen,
"daar is echt geen plaats.
Mooi, wellicht, maar dat gaat de smaak
van jouw gebrekkige zintuigen te buiten.
Je kunt me leren kennen, maar ervaren nooit.
Mijn hele oppervlak keer ik jou toe,
met mijn hele binnenste lig ik afgewend."

Ik klop op de deur van de steen.
"Ik ben het, doe open.
Ik zoek in jou geen toevlucht voor altijd.
Ik ben niet ongelukkig.
Ik ben niet dakloos.
Mijn wereld is een terugkeer waard.
Ik kom en ga met lege handen.
En als bewijs dat ik er werkelijk ben geweest,
heb ik niets anders laten zien dan woorden
die niemand zal geloven."

"Je komt er niet in," zegt de steen.
"Je mist de zin om deel te nemen.
Er is niets wat dat vervangen kan.
Zelfs een tot alziendheid aangescherpte blik
zal je zonder deze eigenschap niets baten.
Je komt er niet in, weet niets
van de zin om deel te nemen,
bezit daarvan hoogstens een kiem, de verbeelding."

Ik klop op de deur van de steen.
"Ik ben het, doe open.
Ik kan niet tweeduizend eeuwen wachten
voor ik in jouw huis mag komen."

"Als je mij niet gelooft," zegt de steen,
"vraag het dan aan het blad, je zult hetzelfde horen.
Vraag het de waterdruppel, zijn antwoord luidt net zo.
Vraag het ten slotte een haar op je eigen hoofd.
Een lach welt in me aan, een reusachtige lach,
maar ik weet niet hoe ik hem moet lachen."

Ik klop op de deur van de steen.
"Ik ben het, doe open."

"Ik heb geen deur," zegt de steen.

~*~

Nederlandse vertaling Gerard Rasch

~

Statige ceders,
o regina viarum,
karrenspoor in steen,

borago buigt opbeurend
waar heirschaar kwam en verdween.

许

~

Het is wijs om de droom
die slachters slaat te koesteren,

slagers schedel blijkt een nauw bassin
voor duivels bloed dat preekt,

totdat de wilskracht van miljarden
zijn machtsspiraal doorbreekt.

许

~

Aan de tegelwand
van de ondergrondse
kleeft een bloedafdruk
van een mensenhand.

Geüniformeerden
grijpen de armen
van de armen
en slaan de slag;

er groeien stapels
procesverbalen
tussen ongeopende post
van naamloze legalen

en in de ondergrondse
wast een mensenhand
de bloedafdruk
van de tegelwand.

许

~

Ik zou kunnen dichten
van liefde en lichten
maar de tijd gaat zo snel
in het leven
‘t is zo voorbij

Ik zing van ‘t geluk
maar ‘t is bitter en teer
‘t wachten duurt lang
op een wonder
ja dat wonder

Een paradijs uit een vroegere tijd
de wereld is klein en de hemel zo wijd
en dat blijft zo ja ja ja
en dat blijft zo woh woh yeah

Ik wacht op genade
maar wie schenkt dit mij
‘n schip aan de kade
van ‘n oneindige zee
‘t voert me mee woh woh yeah
over zee o no no

Ik kom in een rijk
de mensen zijn er zo goed
ik voel me er eenzaam en verlaten
wie neemt mij mee

Een mens op deze wereld
voelt zich dan nergens thuis
hij wil uit de sleur
naar ‘t lokkend geruis
van die zee o ja ja
d’ oneindige zee mmmmmmm

d'oneindige zee
 目 1967

Disputa del Santissimo Sacramento ~ Raffaello Sanzio
1510-1511 ~ Stanza della Segnatura ~ Roma

~

Vrede

kan nu
als je wilt.
Vrede vraagt om ‘nee’.

‘Nee’ tegen
de stukslaande
verzieker in onszelf.

‘Nee’ tegen de lobby,
die met wapens
vrije teugels heeft.

Ga je mee?
Gaan we samen
om de hekken.

Hand in hand,
voel hoe warm, voel de
kracht van de miljarden.

Liefde stroomt,
versterkt het hart,
verzacht de ziel.

Het proces
van wapenmaken stil,
omdat ik het wil.

Delft, 17 juni 2007

许

~

Duivels zaad

'Wat heeft hij u verteld mevrouw?
Ik dacht dat u hem kende.
Hij komt al jaren over deze vloer,
maar spreken doet hij niet.'

'Zijn poëzie droeg hij me voor,
over een puntig plantje,
en over struikelen
over de drempel van..'

'Van wat mevrouw?'

'Ach, klop op zijn deur,
vraag hem te debuteren.
Het heette Heksenkruid.'

许

~

Gerrit Kouwenaar
* 9 augustus 1923 in Amsterdam

Met dank aan de Roteb
die de eerste twee zinnen wielen gaf :)


Zonder titel

Het is laat zoals ieder jaar, de tijd
zit krap in zijn heden, de dag
is steeds weer geweest

steek dus het licht aan
dat de toekomst nog uitspaart, spreek
het brood aan dat nog niet doof is, maak
de taal waar achter zijn tekens, spel
het vlees, stil de tijd, leef nog even

~*~

~

Ze is gekleed op zacht en warm,
rilt in de kille lentenacht,
hij draagt haar jas over zijn arm,
staat op het perron en lacht.

Er danst een vonkenregen,
hier heeft ze jaren naar verlangd,
ze kijkt verliefd en wat verlegen,
als hij de jas om haar schouders hangt.

Nog net een glimp van zoete streling,
hoe hij vertederd zijn ogen sluit,
bewust van onschuld en bedeling
loop ik de volle stationshal uit.

Wat had ik graag mijn jas vergeten
als jij mij welkom had geheten.

Delft, 4 mei 2007
许

~

Een mapje in mijn meidenkast
met brieven en gedichten,
zo reis je zwijgzaam met me mee
van stee naar stee, naar stee.

In dromen zie ik je in ogen,
weerklinken vaag je woorden
traag, in de stilte na de sprong
met een koord om je stoere hals:

[Toen ik huilde van het lachen
om de leegte van het leven,
hoorde ik de hemel zwijgen
als het graf.]

许

IM Wim Heijnen
* 02-01-1950 Bandung † 10-06-1996 Rotterdam








Mozaïek naar het schilderij
'Transfiguration' van Raphaël uit 1520

~

Ik wil eruit pappa.
Waaruit mijn kind?
Uit mijn lijf Vader,
ik kan en wil niet meer.

Ze schoppen en slaan
met handen en voeten,
met stokken en stenen,
met ogen en taal.

Fabrieken draaien,
wapens kletteren,
macht graait,
macht maait

weg het kind
met buikje bol,
dat hongerig dorst
in oorlogsgebied.

Ze staren naar een bal,
juichen op commando
en ik, ik eet me rond.
Pappa laat me gaan,

mens zijn past me niet,
ik wil niet horen
bij die soort die rooft
en moordt en licht niet gunt

in ogen van bedreigde dieren,
maak mij vogel Vader
en laat mij vliegen
naar het licht van vree.

许










Raam boven Cathedra Petri ~ Basilica di San Pietro

~

Gifsumak,
Rhus Radicans,
raak me niet aan.
De dwergherfstaster
schommelt klokjes
op een zuchtje wind,

de bries waait aan,
blaast bloesemblad
als warme sneeuwvlok
over het pad,
gebroken hartenplantje
buigt het hoofd en danst.

Straalstempel
uit Chinese grond
vindt aan de voet
versnipperd hout,
Japanse sierkers snikt
en laat van schrik
de wortels los.

Ze groet de treurwilg,
zwarte toorts en hulst,
flirt met het scherp
van slangenden
en noemt je naam
bij het hart met pijl.

许

~

‘Mamma, u kent toch deze man?’
zijn ebbenhouten huid glanst
onder dansende dreadlocks,
zijn ogen aanvaarden geen nee.

Hij noemt de naam van de straat
waar mijn bed in stilte wacht,
ik kijk naar de drukke jongeling
met een wapen op zoek naar macht.

‘Mamma, ik heb een jaar gezeten
om iets dat ik niet deed…’,
zijn warme adem ruikt naar bier,
mijn wang wordt nat van een kus.

‘Je weet toch mamma, ik hou van jou,
zij hebben de huur niet doorbetaald
en al mijn spullen staan in opslag,
ik blijf bij jou mamma, voor altijd.’

Ik schaam me voor gebrek aan moed
en hoor de heesheid van mijn stem
als ik hem zeg, dat niet kan zijn,
‘Mamma... u kent toch deze man?’

许

~

Gemeenschappelijk bloed vloeit,
vreemd hoe men huid duidt als geel,
als zwart en wit, als rood;

het oranje huis kiest fase shit,
speelt mee in Guantánamo Bay.

De vijand regeert, kijk hoe wij buigen,
zie hoevelen het rood in ogen staat;
er komt een nacht, er komt een dag

dan vindt een ieder vrede in het
eigen hart en is het leed geleden.

许










Via Appia Antica bij Roma

~

Maria Vasalis also known as
M. Droogleever Fortuyn-Leenmans,
* 13 februai 1909 in den Haag
† 16 oktober 1998 in Roden

Uit: Verzamelde gedichten
G.A. van Oorschot, Amsterdam

Ik droom steeds vaker in mijn dromen
een barre grond, groot en verlaten,
gegolfd, versteend, verwonderlijk geplooid,
met kromme, bladerloze, grote bomen,
als een van te nabij gezien en oud gelaat,
en voel mij thuis - te dicht bij huis - gekomen.
Te sterk, te naakt, te vroeg berooid.
Daar is geen rust, geen dood, al bloeit geen blad,
al is het stil, geen vogelstemmen...
De stilte en rust zijn schijn:
het hart van een cycloon,
al klopt het niet, een niet te temmen
kracht schijnt alles bij elkaar te klemmen.
Zo is het land waarin ik woon.

O tovenaar, o kracht, waar zijn de vogels toch gebleven,
de kleine, warme, met hun ritselende veren,
die zich van takjes stortten met een dikke keel;
de twijgjes die zich verende herstelden
van 't licht gewicht, dat het zo sierelijk verliet?
Het waren toch zo vele?
Wanneer ik sterven moet, wil ik bij kleine vogels sterven
en water horen en de oortjes van het gras
zien spitsen en de losse aarde voelen.

~*~

~

Wee o wee

Wit wankelen wij.
Wie weet wanneer walging wijkt?
Weet wel wie weg wil,

waar wortels woest worstelen,
welt weenwater weerzinnig.

许

Rooms beeld in Santa Maria in Campitelli