~
Ingesloten als water in een ravijn
zoekt het verstand licht in donker,
geen einde lijkt aan val in diepte,
toch blijft het hart zichzelve trouw,

ononderbroken stroomt het bloed,
hecht zacht aan innerlijke kracht,
niet toevallig, maar consequent
leert het verstild van de herhaling,

zoals de bron die spaarzaam vloeit,
baant liefde zich een weg naar buiten
en eert de kiemen van het kleinste.

Het water golft over de rand,
volgt de weg van minste weerstand,
zo raken wij gestaag uit het gevaar.

I Thing ~ K'an
许

Detail fontein voor Pantheon 

van Jacopo della Porta - 1575

~
Licht trekt zich terug,
daar waar langs omweg
waarheid wordt verpakt
in raadselschriften.

Valsheid in de zinnen
breekt pijlers van een brug
die levens kon verbinden,
scheurt lach van een gezicht.

Ik haat je niet, want haat
neemt ruimte in mijn hart
dat stil gemis aanvaardt
en luistert naar mijn kind.

Vrij in beweging laat ik los,
een nieuwe opkomst tegemoet,
zo rukt mijn leger op
tegen zelfzucht in mij.

I Thing ~ T’oen
许
8 februari 2007

~
Gao’s Tao *

Verdagen werd verjaren,
de grote ongelezene
zweeft van de andere oever
naar de Berg van de Ziel.

Thuis geen uitleenverzoek
voor de verboden schrijver,
die wenend in De vlucht
het Hemels Plein gedenkt.

De Bijbel voor één mens
ligt op Javaans gesteente
in straten van Tayoan,
ver van Sun Zhongshan Ling.

Zacht kust hij moeders hand,
waarin een strijkstok rust
tussen onderwaterwoorden,
zichtbaar in tranen van inkt.

许
17 oktober 2006

Gao’s Tao *

Adjourning became adyearing,
the great unreaded one
floats from the other shore
to Soul Mountain.

At home no lend-question
for the forbidden writer,
who weeping in the flight
remembers Tiananmen Square.

The One Man’s Bible,
lies on Javanese stone
in streets of Tayoan,
far from Sun Zhongshan Ling.

Softly he kisses mother’s hand,
wherein a fiddlestick rests
among underwater words,
visible in tears of ink.
~*~
Engelse vertaling door
Cor & Mieke van Schaik-Verlee

* Gao Xingjian - geboren 4 januari 1940
in Ganzhou - Jiangsu/China - is sinds 
1987 woonachtig in Parijs en kreeg 
in 2000 de Nobelprijs voor Literatuur.

Auguste Rodin - la Défense 1879 

~
Michelangelo di Lodovico Buonarroti Simoni

* 6 maart 1475 in Caprese
† 18 februari 1564 in Rome

Every block of stone
has a statue inside it
and it is the task
of the sculptor
to discover it.
~*~

Pietà van Michelangelo - 1499

~
Op haar geboortegrond,
waar misdienaren kwelen,
groeit gifgroen schedelmos.

Haar rokken slepen
over kaalgetreden trappen, omhoog
naar het verzwegen monument.

O kijk, daar ligt
het gebroken stokje
van de speelse dirigent.

Ze streelt de lege ruggen van
gekleurde paarden en draait
de wijzers even terug.

Gekarteld door de tand des tijds
ziet ze gezichten in het mozaïek
van zilverfolie in bitumen.

许

~
Fleur op jij, dolle,
veel lettergrepen te veel
voor wat mag heten.

Delft, 23 juli 2008
许

Detail Portail de la Vierge - Notre Dame Paris

~
Kom,

laat het zijn,
lachend en zingend
danken voor het wonder
dat leven is.

Zoek met me mee
naar grendels
van wapenfabrieken,
opdat we ze sluiten

uit eerbied voor
een ieder, want geen
werd in de wieg
gelegd voor soldaat.

Delft, 12 juli 2007
许

Donovan - Universal soldier

~
The water ghosts
of Bahr al-Jabal
and Bahr el-Ghazal
whisper at Lake No:
'Time to get fit.'

Water, food,
love and care
instead of weapons,
Group of eight
come, go for it.

许

~
O Oval Office

Zelfs een sinaasappel
werd in jouw hand
een wapen,

je woorden schoten
uit je mond, als kogels
uit een mitrailleur,

mijn postbus was verzegeld
en prikkeldraad lag
om mijn tuin,

ik zag mijn moed
die door de stutten
in mijn klompen zonk.

Margraten, Meerssen
en Maastricht
de helihaven huilde,

Château Sint Gerlach is niet
voor het volk van Keer en Heer,
dat pluloos wankelde aan de Fremme.

Delft, 8 mei 2005
Bewerkt: Rotterdam, 23 december 2015
许

The Great Dictator- Globe Scene

~
Het roven van rust
brengt oude wijze woorden:
'Gij zult niet doden.'

Tijd laat de wijzers vallen
aan eeuwig wachten voorbij.

许

~
Mohandas Karamchand Gandhi
aka Mahãtmã or Bapu
* 2 October 1869 Porbandar ~ India
† 30 January 1948 New Dehli ~ India

Leugen is de moeder van het geweld.
 ~*~

Foto: Lidwien van der Ven

~

De wereld werd een spiegel,
waarin ik jou voorbij
met woorden op mijn lippen:
'Kom leg je neer naast mij,

ik ben zoals je droomde
roestvlek in kaatsend vlak
in vormen van een vlinder
een tweede lijkt een slak.'

Ik neem het broze huisje
met wijsvinger en duim,
de voelhorens verdwijnen,
ik zie belletjes in schuim.

Eén belletje groeit uit tot bel,
weerkaatst in kleur mijn zacht,
je glimlacht in de verte,
wordt dekhengst voor één nacht.

En als een vlieg door stroop
kruip ik in oude boeken,
ik strijk mijn vleugels glad,
ik ga mijn moeder zoeken.

许
Delft 2004

~
In de dichtgevouwen hand
van de wind ligt de dorje,

doodslagers breken vredelievende
vingers van de tocht,

de scepter ligt en spiegelt zicht
op zo-heid voor teerbeminden.

许

~
Mijn land ligt braak en wordt niet meer veroverd,
geen zaaiersvoet betreedt mijn grond,
geen hand woelt door de bovenlagen,
het oogt stoffig in de morgenstond.

Geen struikgewas om plat te branden,
geen as die vruchtbaarheid belooft,
zelfs wormen hebben me verlaten
het witte wief werd bruut onthoofd.

Hoog boven dreigt een regenwolk
en houdt - met duivels leedvermaak -
de druppels vast voor bij de buren,
een ploeg snijdt diep, het werk loopt spaak.

En op mijn huid kleven kristallen,
mijn tong likt zout uit verse wond,
er borrelt wanhoop in mijn longen,
ik kniel verdoofd en kus mijn grond.

Verschrikker zwaait naar vogels in een verte,
zijn lompen wapperen in de wind,
hij haat dit werkeloze wachten,
hoopt op de lach van het blije kind.

En ondergronds liggen de botten
van Izanami en magere Hein
in iets dat lijkt op een omarming,
zij zingen vals van mijn en dijn.

Voeten vluchten over de akker,
salvo weerklinkt in hete lucht,
vocht vloeit in de geschroeide aarde,
verschrikker hapt in het stof en kucht.

Die nacht heb ik mijn land verlaten
en koos de weg van alle vlees,
en op het laagste punt van ebbe,
vond ik mijn eigen vrije wees.

许

~
Met blinddoek voor ogen speurt ze
naar sporen, spoort ze na speuren,
één groot plaats delict,

met weegschaal in handen waagt ze
het wegen, weegt ze het wagen
der beulen en wikt,

met moeras onder voeten laakt ze
de lijken, lijkt ze een laken,
struikelt en stikt.

Het recht is dood,
leve het recht
rechter.

许

 Koepel in  Santa Prassede - Rome

Avril Lavigne ~ Knocking on Heaven's Door

~
Objectiviteit is een illusie,
wij nemen onszelf mee,
waardevrij is net zo
echt als echt echt is.

Zoals zonlicht van
150 miljard meter ver
er acht minuten over doet
om ons hier te bereiken,

zo acht ik het mogelijk
dat deze bol ooit draait
met tevreden mensen
aan het sadisme voorbij.

De zon brandt in 25 dagen
om haar as van gas, je laat
je toch geen kernbommen
voor luchtballonen verkopen?

Boycot ze beide, want
ballonnen* en bommen
zijn uitermate slecht
voor ons milieu.

Delft, 6 juni 2004
Bewerkt: Rotterdam, 1 januari 2018
许

* Hier doelt de dichter op het oplaten van ballonnen. Zij belanden in water en drijven naar de plastic soep in zee. We vinden ze terug in de magen van vogels en vissen en zo verontreinigen wij hen, onze voedselketen en dus onszelf.

~
Op het Jasmijnplein
vlamt aurora borealis,
opent Jacob's oog.

~*~

On Jasmine Square
aurora borealis flames,
opens Jacob's eye.

许

Jacob en de engel - Ary Scheffer

Fairuz زهرة المدائن فيروز

~
Dunya Mikhail
* 1965 in Baghdad, Iraq
vertrok naar USA in 1996

2001: UN Human Rights Award
for Freedom of Writing

The airplane

The airplane coming from Baghdad
carries American soldiers
and rises up
and up
over the moon
reflected on the Tigris river
over clouds accumulated
like corpses
over an ancient harp
over skin stroked with hands
over kidnapped people
over ruins growing up with children
over long lines at the passport office
over the open lid of Pandora’s box.
The airplane
with its exhausted passengers
will land six thousand miles away
from that finger
amputated in the sand.

~*~
© Translation: 2009, Dunya Mikhail
with Elizabeth Winslow and Dan Veach
Publisher: First published on PIW, 2009

Lunch Poems: Dunya Mikhail

~
Mens zonder land

Het water stijgt,
aarde verdrinkt,
dijkverzwaring
stond op papier.

Bezetters bezitten
bezeten land dat
nooit werd beloofd.

Het vuur laait op,
de angst jaagt aan,
het ultimatum
steeds weer verdaagd.

De oeressentie
onpeilbaar, sereen,
omnipresent in
naamloos samenland.

许

~
Vleugellam

Bui breekt los in verticale stralen,
zuur drupt langs levenslotlijn
in een uitgestrekte hand.

Hoek zakt richting opgetrokken schouder,
traan rolt mee, sist zilt en dampend
in een bijna niet te blussen brand.

Krijs resoneert na een gewapend treffen,
voet zoekt steun, vindt troosteloze ruimte
in een naamloos niemandsland.

Windstil, monddood in verse graven,
zegt het voort verslagenen van hart,
verzalfden rukken verbond uit het verband,

geef het naam, het wil niet heten.

许

~
Hoeveel namen kan ik noemen,
hoeveel mensen kennen leed,
hoeveel helden kan ik roemen,
is de held in mij gereed?

Hoeveel schade wil je maken?
Hoeveel blikken zet je koud?
Fifafraude, mannenzaken,
weinig zakken voor zoveel goud.

许

Joop Visser - De Bal

~
Dat ik zo langdurig ruimte gaf
om te spelen met mijn hart,

dat ik zo kortstondig
plaats zocht om te schuilen,

dat ik zo verbaasd de vraag stel
om te weten wat ik zoek,

dat ik zo verdwaasd een antwoord wil
om te begrijpen,

dat ik zo verwond de deur sluit
in aanvaarding dat ik bloed,

dat en nog meer dan dat
in menselijke woorden.

Delft, 10 juni 2004
许

la Penseuse - Kees van Dongen - 1907

~
Je brengt me
opnieuw het gevoel van
naast je staan op de dijk
met wind in onze haren,

een wind zo straf,
dat woorden verwaaien in
de draad van het verhaal,
je ratelt om te worden gekend.

Ga toch rustig zitten,
wat is er allemaal gebeurd?
Tijd genoeg om te verstaan en
te zeggen: fijn dat je er bent.

Delft, 1 mei 2006
许

~
Geurig kleurrijk voorjaar
in deze europese stad,

ver weg van krijgsgeweld,
en doodgeschoten demonstranten,

Daraa houdt stand, ooit* zal er
in uw land ook werkelijk Lente zijn.

许

سميح شقير .. يا حيف ..الى درعا

* Hier stond eerder 'dra'.... maar wie had ooit kunnen bedenken dat een land, een volk met al de onschuldige kinderen zolang de hel iedere dag en iedere nacht moet  beleven...

~
Julius Sekai Chingono
* 1946 in Harare - Zimbabwe
† 02 januari 2011 - Norton

Loneliness

Loneliness –
is coming to an empty bed
attempting to share it
with thoughts
of who you are
of whom you care for
reminding yourself
of her nightmare screams
the fragility
she composes
when you comfort her.
Recalling
the night she sparred
in her dreams
sprained her wrist
missed your cheek
to hit the head board.
Reminisce
when you joined her
in a sleep walk
a night walk
to awaken her.

~*~

~
Er klinkt een kinderlied
dat oude beelden kerft
in weggeroofde huid,

stem van opgelegde wet
trilt langs verzwegen komst
van niet erkend verlangen,

het niet gekregene gekocht,
geschrapt uit de registers,
verplicht tot dankbaarheid.

Geheim ligt in de graven,
voorbij de dood staat liefde op,
wiegt zacht het ongeziene kind.

Delft, 18 oktober 2006
许

la Sagrada Família

The Stolen Child - W.B. Yeats

~
Zeg me hoe het kon,
een zieke Alphenaar legaal
eigenaar van dodelijk metaal.

Volgens de wet correct geregeld,
Hermandad gaf deze schutter ieder jaar
de regels en vergunning mee naar huis,
ja, wapens en munitie in een aparte kluis.

O overheid, let op uw zaak,
uw dwaas wapenbeleid
ontbeert de ziekteleer,
biedt de gelegenheid.

Voor die er was, voor die het zag,
voor die in rode plassen lag,
de schrik, de moed, de angst en pijn,
doet meer dan zeer dat dit moest zijn.

Rotterdam, 10 april 2011
Bewerkt 25 februari 2018
许

~
Côte d'Ivoire

Zwavelstank van Neerlands gif
golft langs een versgedolven graf,
gevangen in goor zwarte stroom
snijdt doodsangst adem af.

In tuinen van Cocody
wacht in het tentenlabyrint
een ebbenhoutgekleurde vrouw
op aandacht voor haar kind.

Zij ziet paniek in vaders ogen,
die groot boven een witte kap,
weten van de smeergeldsmurrie
en westers ziek nalatenschap.

De zure geur van walgend braken
mengt zich met die van dode vis,
het giftig water lekt en dreigt
komende oogst van droefenis.

Wie danst met wie de toxicana?
Hier lijkt zonder een centje pijn
een regiment kolonialen
onwijs destructief te zijn.

Open die verstopte oren
opdat zij L'Abidjanaise* horen:

[Salut ô terre d'espérance;
Pays de l'hospitalité.
Tes légions remplies de vaillance
Ont relevé ta dignité.
Tes fils chère Côte d'Ivoire
Fiers artisans de ta grandeur,
Tous rasemblés et pour ta gloire
Te bâ­tiront dans le bonheur.

Fiers Ivoiriens, le pays nous appelle.
Si nous avons dans la paix ramené la liberté,
Notre devoir sera d'être un modèle
De l'espérance promise à l'humanité,
En forgeant, unie dans la foi nouvelle,
La patrie de la vraie fraternité.]
* Volkslied van Côte d'Ivoire

Delft, 24 september 2006
Bewerkt Rotterdam, 5 april 2011
许

Collectif Zouglou - Liberez mon pays

~
Mijn tedere levenslijn droomt
van een nieuwe lente,

stilzwijgen wordt verbroken
want het verharde wil verzacht,

hoe zouden mijn benen weigeren
als de liefste op me wacht?

许

De eeuwige Lente - Rodin - 1916

Droemvlucht

~
Lifting the spirits, salmon
taste better than they look,

the spawning power, poor
people are weaker than the rich?

No, knowing is better, true
people are stronger together.

许

Basilica di San Giovanni in Laterano

~
Nihonjin
in het oude Wakoku,
jullie voelden de beving,

de golf, die vernielde
zelfs gepantserde bronnen,
weer stralingsverdriet.

Hoe te helpen,
zo te hopen, dat het tij
zich zal keren; samen huilen,

samen bergen en herdenken,
Shunbun no hi, voor eeuwig
aan uranium verrijken voorbij.

Rotterdam, 16 maart 2011
许

菅原道真 - Kan Shōjō

~
Christina Georgina Rossetti
* 05 December 1830 in London
† 29 December 1894 in London

Who has seen the wind?
Neither I nor you.
But when the leaves hang trembling,
The wind is passing through.

Who has seen the wind?
Neither you nor I.
But when the trees bow down their heads,
The wind is passing by.

~*~

~
Wie een taal niet machtig is,
moet zich verlaten op vertalers.

Het luistert nauw,
een woord is zo vermoord.

Delft, april 2010
许

~
Waalsdorpervlakte
waar het duin nog weet
hoe achttien levenden
in lopen staarden,

na zeven decennia
gedenken geliefden
de achttien doden,
die Campert bezong.

Wat blijft is een straatnaam,
plantsoen, hof en singel,
witte namen op blauw
in wind en in weer.

Zou IJzerdraat aanvaarden,
zijn penning aan dit leger?
Bij het geuzengraf verlangt men
naar het ware van weleer.

Rotterdam, 13 maart 2011
许

~
Ooit zijn deze panden afgeschreven,
rijp voor slopershand en hamers,
wellicht zullen ze de oude man
met druppel aan de neus verplaatsen.

Er zit een plaatje op de houten bank
naast de verstarde kat, 'Wereldstad'
staat op het raam en 'denkt u bij
het verlaten vooral aan onze buren.'

Wie dan hij, heeft zicht
op de verlaten grachten?
Wie dan hij, heeft weet van
dat wat nimmer rijmen zal?

Op het genageld koper lees ik:
'Vaste klant, A.Z. en komma 97,
ik lijd aan zwarte staar,
zoek waarheid in een lach.

Mijn ogen vinden niets,
de man met vele namen
fluistert in een kastje,
glijdt buitengaats en danst.

Hij roept de zwerver aan,
in het lege wachtlokaal
kust hij zijn kind
en oefent troost,

ziet rond, op, om en af
naar hen die zijn gekomen,
er spat iets uit elkaar,
een iets dat niets

niets meer niets minder is
dan waan in oude lompen,
mijn ooglidslag vertraagt,
vetzucht vervormt mijn zicht.

Het pleit was al verloren
voor de bezorger sprak,
licht in luchtweerkaatste stilte,
de hemel zat potdicht.

Amsterdam, 18 mei 2004
许

~
Zeven sluiers

Hoor hoe de Bolero beukt
van achter de gehuurde muren,

ik spring op het stenen tafelblad
en dans als gans in het haverstro,

de kleine trom, een enkele fluit,
in beide handen castagnetten,

in korte jas met lange mouwen
breekt matador het gekromde zwaard.

Delft, mei 2006
许

Boléro - Maurice Ravel

~
Loos wat hart beknelt,
liefde in een korenveld,
harmonie in zijn.

许

~
Jaap de Hoop streed zij aan zij
met Bush in Afghanistan,

Maxime, zijn man, sliste in Iran:
'De doodstraf is niet pluis',

dus staken soldaten het vuren
en sturen het leger naar huis.

Delft, 12 november 2007
许

Jan Hendrik Verstegen, De tyrannie der stalen helmen, 1947, Boymans van Beuningen, Rotterdam

~
Niels Hansson
* 27 augustus 1947 in Douala ~ Kameroen
† 16 september 2000 in Rotterdam in oorlogstijd

Ik zit te wachten in een dorpstation
ik ben alleen, met jou in mijn gedachten
en denk aan hoe het allemaal begon
op zoek naar iets dat het nog kan verzachten

zo raak ik met een meisje in gesprek
waar wij het land van herkomst kunnen delen
doelloosheid wordt door mij voorzien van doel
als poging om mijn droefheid te verhelen

jazeker zegt ze, dit is een mooi land
voor mensen die het voor vakantie kiezen
haar vriend, zegt ze, is haar vooruitgereisd
wat later pakken wij onze valiezen

en reizen samen verder, ik besef
dat ons contact mij even kan vrijwaren
van waarvoor ik een onderbreking zoek
al zal ik haar mijn waar relaas besparen.

~*~

~
Wakes van weleer

Hersenloos kind dronk flesje leeg,
sterven stond al in de oogjes,
was het een hij of een zij en
kreeg het ooit een naam?

Moeder, die het gedrochtje kreeg,
vader, die het verwekte,
in kelders dreven kakkerlakken
in grondwater dat steeg.

Ze hebben het oude weeshuis
met de grond gelijk gemaakt,
achter gordijnen van chambrettes
stierven ontheemden een ongeziene dood,

waar d'oude vrouw, die staande stokte,
als blok beton ter aarde stortte
op bikkelharde vloer van het gesticht,
de ruzie om haar ringen bij de kist.

Psychosadisme in het kille zorghuis,
scepter in hand van een bejaarde non,
waar ik over meer kinderen waakte
dan bei mijn opoes baren konden.

Hoe ik ze op mijn rondes vond
in braaksel en in natgehuilde lakens,
afstandsbaby's in wiegen op een rij,
o moederziel verlaten nacht.

Langs het zwart van donker draven,
het snateren van vroege eenden,
de laatste ronde en het zachte vragen
‘Dag zuster, kom je morgen weer?’

许

~
O God, ik wil niet langer leven,
laat mij vergaan met het blad uwer boom,
de wereld kan mij niets méér geven,
dan een rustplaats voor mijn laatste droom.

Van de wereld heb ik nooit veel begrepen,
de mensen wilde ik niet verstaan,
ze zullen mij van mijn doodsbed slepen,
ze zullen niet toestaan, dat ik reeds wil gaan.

Maar eens zullen zij me niet meer missen,
ik weet wel, mijn leven is pas in 't begin,
het verleden kan ik helaas niet meer wissen,
het raakt me niet, want wat heeft het voor zin.

Wanneer mijn laatste droom vervaagd is,
mijn laatste snik weerklonken heeft,
dan is er nog wat nooit verjaagd is,
de mens, die ondanks alles verder leeft.

目1968

Sting - Fragile

~
Stilte die heelt,
stilte die snijdt,
stilte voor storm
in roerige tijd,

kilte die keelt,
kilte die bijt,
kilte als een hart
aan leegte lijdt,

Stilte kan rijk zijn,
een woordloos verstaan,
stilte zal venijn zijn
als je lief is gegaan.

许

~
Een akoogo duimpiano,
lauw bier in een emmer met riet.
Samen lopen, samen huilen,
samen lachen om de Wandelende Tèk.

'Weet je nog liedjes, die moeder je leerde?
Wil je ze zingen in je eigen taal?'
Het kind, dat men dwong om
de ouders te doden, verkrampt.

Eerst huilen, veel huilen,
dan weer lachen en juichen, opnieuw.
Mooier en warmer klinken de stemmen,

hartketens breken, het zingen maakt blij.
Bang voor rebellen, een bede aan daders:
stop kind en koeroof, Oeganda wil vrij.

许
Opgedragen aan een ieder, die meewerkte aan het VPRO radioprogramma 'de Wandelende Tak' van Walter Slosse: 'Kindsoldaten' op 10 oktober 2005. In het bijzonder aan Witte Pater Peter van de Heuvel en Henk Weltevreden.

Ter Zake Uganda kindsoldaten

~
Buigen of barsten,
Kim Il Sung reikt omhoog naar
duizend kraanvogels,

het kan verkeren
in de verborgen lichtheid
van het wankele bestaan.

许

Artvark Saxophone Quartet

~
Geur van mijn paarden,
hun blazen trilt in de mist,
zacht roept het goede.

许

Bobby Mcferrin - Richard Bona

~
Christine de Pizan
* rond 1364 in Venetië ~ Italië
† rond 1430 in Poissy ~ Frankrijk

When I see these lovers true
Exchanging looks so sweetly
Between themselves, and a few
Sweet glances, soft and gently,
Stealing aside, with light feet,
Laughing, such vows they make,
My heart is ready to break.

For then they recall to view
The one whom my heart’s not free
To leave, but rather, so true,
Longs to draw closer to me:
But the debonair and sweet
Is far, and for my grief’s sake
My heart is ready to break.

My heart will languish anew
In this sorrow that I see,
Full of sighs, through and through,
Until he returns from sea,
Whom Love has made sweet to me:
Yes, with pain to which I wake
My heart is ready to break.

Princes, no silence for me:
When pairs of lovers I see
That joy in each other take,
My heart is ready to break.

Vertaling vanuit het Frans: A.S. Kline
~*~

Erwin Olaf, After Rodin VIII , I am beautiful, 2016

~
Zie, de vroedmeesterpad,
zachtmoedig wikkelt hij, na de daad,
bevruchte eitjes om zijn lijf
en houdt ze vochtig.

Zorgvuldig draagt hij
een hele maand
zijn nazaten met liefde
op zijn huid en weet de tijd.

Blijmoedig kiest hij,
na dertig dagen,
het stilstaand sop en leert
zijn kinders zwemmen.

Vol geduld ziet hij na vele
maanden zijn gezinsleden aan land,
dan klingelt hij en heeft
geen weet van jaloezie.

Zie, de vroedmeesterpad,
breekbaar kust hem iedere lente zijn
onbezorgde vrouw, zij weet haar
kroost veilig aan prinsheerlijke voeten.

Delft, juli 1999
许
Alytes obstretricans

~
Was er een God,
ik zou haar vragen
of de vader om zijn
kinderen geeft.

许

Basilica di Santa Maria Maggiore

~
Een ring van naalden
onder kale boom verliest
gestaag de groene kleur, vervaagt
in stof van vier seizoenen.

De glazen vogel ziet zichzelf
weerspiegeld in getinte ballen,
traag streelt een rimpelige hand
het schaap van steen.

Er dwarrelen bladen
langs het vuile raam,
ze mist het paars en geel van
rododendron en gouden regen.

Krakend en knikkend
zakt ze omlaag op knieën
voor de boom, trekt met haar
vinger letters in de cirkel,

Haiti schrijft ze,
met een trema op de eerste i
en kruisen, rijen kruisen,
blaast dan zo hard ze kan,

haar krijsend schreeuwen
'God waarom?'
golft langs de muren
naar ruimtes naast de hare.

'Weer op haar heupen'
gromt de buurman nors,
zet het geluid
van zijn tv op vol.

Delft, 2004
许

La Tempête - Rodin - ca. 1903

Coupe Cloue  - Myan Myan

~
Pomosa

Mianhaeyo mijn lief,
ik buig mijn hoofd,
vergeef me het brute nee.

Soms trekt een grens zich
langs het gapend graf
van angst en ongeremd gemis,

kom naar de berg van gouden bron,
waar vier pilaren het poortdak
schragen in één ondeelbaar één,

waar witte zijde golft tussen de stenen
van Chiju en vier hemelse koningen
verstild de bulbul beluisteren, die

tussen bamboe een vredig Chuseok verlangt.
Neem mijn eeuwig ja en draag het mee
op iedere ademtocht voorbij de pijn.

Delft, 25 september 2005
许

~
Mens, mag Elf zacht zijn,
laat ons de aarde kuisen
tot wapenvrij Hof.

许