~

Osofamiredo,
ben ik zo blind, zo al verhullend licht,
zo dicht, zo licht met part en deel
aan alziend oog, zo hoog ?

Osofamiredo,
sta ik zo naakt, zo niets ontziend en koud,
zo oud, zo koud als stoffig ijzer
zonder lood, zo bloot.

Osofamiredo
wens ik zo lief, zo al verwarmend vuur,
zo puur, zo vuur van zonnegloed
zo zoet, zo stroomt mijn bloed
voor jou.

许

~

Trilwanden rond het derde trommelvlies
weten hoe hamers in broze binnenkamers
splinters slaan uit aambeeldbot,
stijgbeugels van flanken rukken,
als vaderstem gelijk een vlijm
de meisjesziel doorklieft;

dan vindt het allereerste ei
in kalverschoot een massagraf
van vlinders net ontpopt,
kwetsend krenken, butsend beuken,
nog groeit aan beken eenhuizig hard,
hout dat met haar schimmel danst.

De cyclus van geschubde knop
naar groen veernervig blad,
notenregenfeest en vogelzang,
dra is het tijd; in de verhoute kelk
verwacht driekantig vruchtje
de warmte van een eekhoornwang.

许

Yentl - Papa Can you Hear Me?

~

Als in een nestje
kleurrijke eitjes breken
pinkt de zon een traan

~*~

As yn fûgelnest
geheim ljipeien brekke
gûlt sinne blydskip

~*~

Efu ini a nesi
eksibuba go broko
son figi watr'ai

~*~

Sarangpun telah terangkai
telur berupa warna mulai retak
mentari meneteskan airmata suka *

~*~

When in a birds' nest
colourful eggs are breaking
sun brushes a tear

~*~

Quand au nid d'oiseau
l'oeuf fragile se brise
le soleil s'émeut **

~*~

Wenn ins Nestlein
farbige Eier brechen
blinkt Sonneträne

Delft, 13 januari 2007
许

Met dank aan Kiki * & Annemaria **

~

Er ligt een kinderschepje
in de vloedlijn van de zee,
wachtend op een fleurige morgen,

ik zweef op golven
van je adem in en uit,
o zachtste levenslijn,

je neemt mijn rechter
in je rechter, ik zoek je
ander met mijn linkerhand.

许

~

In komen en gaan
van blind zoeken naar vrede,
oog in oog met spijt,

ruimen handen ruïnes,
tasten lippen kwetsbaarheid.

许

Roger Hodgson - Lovers in the wind

~

De dichter bedoelt…
Pardon?
Bent u de dichter?

De dichter bedoelt niets,
de dichter voelt,
wordt gedicteerd,

noteert, en dan
ligt het gedicht er.

许

~

Hanny Michaelis
* 19 december 1922 te Amsterdam
† 11 juni 2007 te Amsterdam

Uit: 'Verzamelde gedichten' (1996)

ALS IK JE AAN ZIE KOMEN


Als ik je aan zie komen
met de bedaarde waakzaamheid
van een dier op weg
naar zijn drinkplaats
probeer ik je te laten zijn
wat je jarenlang bent geweest:
een vreemde die ik nauwelijks
kende. Maar zodra
je op de drempel staat
ben je heer en meester van
de situatie en van mij
die je optilt als een kleuter
en als vrouw in je armen houdt.

~*~

~

Er is hier iets bijzonders gewoon,
verwondering danst in mijn bloed,
dat iets nat kan zijn en droog en schoon
en belandt in de mand van goed.

Er is hier iets blijmakends in lucht,
betovering glanst in de nacht,
dat ik mat kon zijn in vogelvlucht
en nu dankbaar huil zonder klacht.

Er is hier iets dat lievend lacht,
dat weet heeft van wijnrank en vrucht,
dat schenken wil en onbedacht

de ledigheid kent van de vlucht.
Er is hier iets zo zinderzacht
dat het zwaarte verlicht en zucht.

许










Heggerank

~

Ze trekt de trein
met ogen het perron op,
tergend traag gaat het
langs tijdloos tussenstation,

dan de bestemming
en opnieuw duwt en trekt ze
een ratelend rijtuig over de rails,

een laatste pas langs stille wateren,
waar spinragdraad haar wangen streelt,
daar komt ze thuis, waar niemand wacht.

许

~

Zie ze staan, op een speelveld van glas,
de valkuilen zijn goed verborgen en
ogen speuren naar een gemakkelijke
prooi voor kort en smakeloos vermaak.

De oude vrouw met dartel hart
zoekt naar de zin, ze kleedt zich uit,
waant zich zwarte koning in witte huid

van een pion; het gejank van grijze wolven
huilt nog lichtjaren na, nu ze kreunt
en valt door de mand van verlangen.

许

~

Ken je dat?
Je doet een belofte van trouw
en maakt het niet waar.

Ken je dat?
Je ontmoet je geliefde in rouw
en verspeelt je gevoelige snaar.

Ken je dat?
Je geeft je zonder denken
en trilt in warm genot.

Ken je dat?
Je mag nieuw leven schenken,
maar sterft tot op je bot.

Ken je dat?
Jezelf compleet verliezen,
mené mené tekèl upharsin *

Ken je dat?
Niet kunnen kiezen,
voor einde noch begin.

许

* Geteld, gewogen en te licht bevonden. (Daniël 5 : 25)

Don Mclean - empty chairs

~

Alles verandert,
boom van onverstoorbaarheid
behoudt zijn naalden,

de wilde appel
baart bloesemblad voor bruiden,
drinkt de zoete dauw.

De hanekoning
van het legendarisch land
treedt paden van de plicht,

in het dodenrijk
kruipt een slang als een vogel
uit het ei van steen.

IJskristal in winters blauw
vangt nimmer het lentelicht.

许