~

Ida Gardina Margaretha Gerhardt
* 11 mei 1905 in Gorinchem, Holland
† 15 augustus 1997 in Warnsveld, Gelderland

uit: 'Het Sterreschip' 1979

De Profundis

Hadden wij nimmer nog zwanen gezien,
zouden wij hen op het water ontwaren,
o, wij zouden van vreugde vervaren-
lachen en schreien misschien.

Hadden wij nimmer nog zwanen gezien,
vlogen zij over met ruisende slagen,
o, wij zouden dit duister verjagen-
eindelijk bevrijd zijn misschien.

~*~

~

Behoedzaam strijkt ze strakgespannen kaken
en streelt de bange jager die zichzelf verloor,
in doffe spiegels blaft een zot zich schor
tegen de slaaf, die alles stuk wil maken.

Wit wijst ze ademgevend groen van hout
aan het kind van nimmer meer begrijpen,
dat ratten ziet in kerkers bij het nukkig nijpen
van het oog door een gekarteld gat van goud.

Strepen licht vallen in stof van bange jaren,
het dwarrelt op bij iedere stap en zucht,
weerkaatst de slaafse jager van de pennenvrucht;
wie reikt de sleutel, wie bespeelt de zachte snaren?

De slaaf breekt los, de talenjager glijdt
door bodem van de mand der manden, valt
mee met wraak na broedermoord en branden,
wast zich dan schoon en is bevrijd.

许

~

Zonneode

Zij is de oerlichtbron
die al dit aardse leven voedt,

ook als zij zich verstopt
achter wolk en eindeloze einder,

iedere morgen toont zij zoet
haar schitterende sterrengloed.

许

Moarnsdize - Ochtendnevel

~

Het was een druppel
die de roze wolken ving,
nét voor het vallen.

~*~

It was a little drop
that echoed the rose clouds,
just before falling.

许

~

Ambtenaren praten
en praten en praten,
drukken op knoppen
van apparaten,

slikken de wet
en het bruine vocht,
klikken voorbij aan
de mens op de tocht,

lezen de regels,
tellen de pegels,
pionnen in het spel
van bevel is bevel.

许

~

Kruisplein

Wielen van een oude kinderwagen
volgen rechts in rails de bocht,
zien ogen van een man die vocht,
gericht omhoog in eeuwig vragen.

En Chinatown laat draken dansen,
het enig kind kiest geen partij,
het krast in glas: 'Laat Panchen vrij!'
prikt vlinders in de bloemenkransen.

Een volle enveloppe en nieuwe kleren,
de zwarte thee met bergamot,
scherp ligt verborgen achter slot,
een krijger laat zich tatoeëren.

Spaken weerkaatsen het rode asfalt,
een kumquatboom achter een ruit,
een keukenmeid gilt in het kruit,
hoort hoe de leeuw in slablad lalt.

Verder gaat het op luxe vering,
grijs goud van Parbocity lonkt,
faya siton, het schroeit en vonkt,
o, Anana, met winti en bezwering.

De klok op het Tiendplein staat stil,
een vrouw ligt dood op haar balkon,
een coffeeshop in voorjaarszon
zoekt sikkels in het tijdsverschil.

En ik? Ik kan de tijd niet keren,
kan slechts de beelden reflecteren,
mijn eerste schoentje op dat plein
kiest wegen naar de middellijn.

许

~

Een zachtgroene droom
hangt met vleugels gesloten
als blad aan een boom.

许

~

Hans Lodeizen
* 20 juli 1924 in Naarden
† 26 juli 1950 in Lausanne

Uit: Het innerlijk behang,
G.A. van Oorschot, Amsterdam 1952

weeg het leven wat lichter

wat lig je lui in je bed
luisterend naar de blauwe walsen
die de zon op de zwevende gordijnen speelt

je bent straks toch één van ons
en dan kun je niet meer nee zeggen
dan is het niet langer pas half elf
dan is het nooit te warm om op te staan
nu ben je op de top van muziek geklommen
en weeg het leven wat lichter

~*~








Roma ~ Plafondschildering in
Basilica di Santa Maria Maggiore

~

De legers verlaten, de lepels gespitst,
zo denderen de spoorhazen
een rondje om de kerk.

Was hij hier niet geweest,
dan koos hij het hazepad en
trok de wortel met gespleten tong.

Een rondgang door bedorven water
met het geluid van laarzen
boven het kaalgeschoren hoofd.

Dwars daar doorheen het beeld
van aaloproer in de Jordaan
en Willemien in gouden koets.

Hoe kon zij weten dat haar dochter
jarenlang zou staren naar binnen
muren van een koninklijk paleis?

Bijgezet, in dood verenigd, zwijgt stil
de stem van een demente vrouw:
'Moeder, waarom hebt Gij mij verlaten?'.

许

ter herinnering aan Mevrouw Cootje Hulsker-Veffer
* 13 mei 1922 - medio november 2015







Mariza - Chuva

~

Gevloerd op lanen en verharde wegen,
geen trouw, geen troost, zelfs geen verweer,
weet ik, terwijl ik fluister met de regen,
het ongerepte is niet meer.

En boven mij een vuile herriehemel
en onder mij getergde moedergrond,
ik streel mijn dwaas, mijn angst en
zemel tegen het kind dat leegte vond.

Een samenvloeien van geplengde tranen
voor groene aarde, minder van meer,
verlos de dollen van hun wanen
en ongezond geslachtsverkeer.

Wereldnatuurfonds is een druppel,
Wereldnatuurfonds kent een graf,
als Bernard nog eens hier zou komen,
ik zou hem voeren naar het kaf,

naar de eindeloze rij van draken,
gasspuwend scheurend door de nacht,
vandaag schreeuw ik het van de daken,
hoe vuur op olie onheil bracht.

许

In Memoriam Eduard J.A.M. Hoornik.
Ik liet me inspireren door het metrum
van zijn prachtige gedicht 'De Trap' en
leende wat woorden voor dit klaagdicht.

~

Kruisvaarderslansen
gebroken voor de grafkerk
schaamte hemelhoog

许