~

Anneke Brassinga
* 20 augustus 1948, Schaarsbergen

Uit: IJsgang, De Bezige Bij, 2006


De wegen der vrijheid

Op water lopen? Zee is bedriegelijk, veel te diep
al ligt zij daar en lijkt een dier
want rillingen van schuim gaan overheen
haar luie lijf dat ademt als een stier zo luid.

Beter is wandelen door het hoog azuur,
daar weet je zeker dat je niet kunt staan;
in de open mond van opgeschrikte engelen
zul je met glans vergaan.

~*~

Tuin ~ Animated Poetry Film

~

So you have married Missis Heroin
and made love to Lord Cocaine,
snow that warms your iron body
in the chilling strait-waistcoat,

and if you say you are happy,
and if you say you are fine,
I will always know you are lying,
till you are white or black in the face.

For watch her your new mistress
while she dances her enticing dance,
while she provocatively deflowers you
and tortures you with her nails,

she will bite holes with stainless steel needles,
she will drink your blood - even with Aids -
you will never win this struggle,
unless you accept to look pain in the face.

Release and relax the pain won't last forever,
let us embrace and dance and try to stop wars,
we have to work together and stop the destruction,
at tender hearted daybreak we may kiss the scars.

~*~

Dus je bent getrouwd met mevrouw Heroïne
en bedrijft de liefde met de heer Coceen,
sneeuw verwarmt je ijzeren lichaam
in een dwangbuis van gemarmerd steen.

en als je zegt: 'Ik ben gelukkig'
en kwijlend lispelt: 'Ik maak het goed',
lees ik de leugens in je ogen,
je schrijft het in je hart met roet.

Wees op je hoede voor je maîtresse,
ze sloopt je in deze macabere dans,
ze verkracht je in de vroege morgen,
en wurgt je met haar rozenkrans.

Ze drijft de naald in je roestige lichaam,
zuigt slurpend je besmette bloed,
deze strijd kan je niet winnen,
in het zwarte gat van tegenspoed.

Laat los, het zal niet eeuwig duren,
vergeet wat was, ik blijf nabij,
in dageraad lik ik je wonden,
in teder licht kus ik je vrij.

许










Chiesa Sante Bartolomeo Roma ~ Joannes de Deo

~

Stil, zwijg stil, jij,
die woorden snijdt uit merg en been,
het zijn ogen achter schermen,
die zien hoe schoonheid sterft.

Beet, neem me niet beet, jij,
die tanden zet in brood en wijn,
het zijn nagels op toetsen,
die krabben uit angst om hard.

Kom, klop, klop maar, jij,
die leven schenkt aan taal en teken,
het is de vader van de gedachte,
die de verwenste moeder wurgt.

Ach, geef ik acht, ik, die
sterren slaat in spiegels van een ziel?
Is dit dan het kind van de rekening, dat
lijdt onder terreur van heilige boeken?

Het is mijn hart in borstkas,
dat trilt in bloedstollend lam,
spreek, weerspreek, jij,
die oren spitst voor mijn rillend nee.

许

~

Winter spilet maaitiid
ferliedt liderke ta blom
kinst har ek brekke

~*~

Winter speelt lente
verleidt sneeuwklokje tot bloei
kan haar ook breken

2 februari 2007
许

~

‘Noem mij je mooiste woord met A.’,
en achteloos zeg je: ‘Achteloos.’

‘Avocado, amazone, atjar tjampoer,
alles had gekund, maar achteloos?

Ik wil al niet meer weten
wat je zegt bij B.’

‘De zevende toon in diatoniek.’,
en ik voel je lippen strelen
langs de ronding van mijn oor,
traag zoekt het puntje van je tong
een weg de woorden achterna.

Ik schud mijn hoofd,
verberg genot en duw je weg.
‘Wat blaat je toch?
Laat me met rust,
jij nonchalante dwaas.’

Je weet te goed dat ik je
toch niet kan weerstaan,
je grijnst en prevelt:
‘Ik kan niet kiezen tussen
balbezit en balbeheersing.’

Ik richt me op mijn werk
en sis je tussen
neus en lippen toe:
‘Ja ja en bij de C
jouw centerfold in Chick.’

许

~

Geven om geven
is geen geven om krijgen,
eigenbaat breekt band.

Als rijk deelt met rijk,
steeds weer strijd levert om meer,
blijft honger in stand.

许








Portail Sainte Anne ~ Notre Dame Paris
Make Poverty History

~

Hier zit ik, in de Barbarasteeg
op de stoep bij nummer zeven
en naast me ligt een
Palestijnse sjaal met bloed.

Toeristen lopen langs de pijn,
staren omhoog in hemels blauw,
terwijl mijn pen zich
over witheid spoedt.

Raadselschriften staan
op de lantaarnpaal hier voor;
bij felle brand in deze steeg
kan het zwaailicht er niet door.

Eerder, op deze zelfde plek
vond ik een levenloze man
en was verlamd van schrik;
een ziekenbroeder kwam en zei:

‘Heb maar geen medelij,
want deze man is gek!’,
hij propte druivensuiker
in de comateuze mond.

Hier, op de koude grond
van plan hem weg te sturen
op zijn gestrande fiets, bleek
de sleutel verdwenen in het niets.

En nu ligt hier die sjaal met bloed
in deze steeg bij nummer zeven;
terwijl ik schrijf, vraag ik me af:
‘Zal de eigenaar nog leven?’

许

Michael Heart ~ Song for غزة

~

William Shakespeare

* 23 april 1564 ~ Stratford-upon-Avon
† 23 april 1616 ~ Stratford-upon-Avon

VIII

Music to hear, why hear'st thou music sadly?
Sweets with sweets war not, joy delights in joy;
Why lov'st thou that which thou receiv'st not gladly,
Or else receiv'st with pleasure thine annoy?

If the true concord of well-tuned sounds,
By unions married, do offend thine ear,
They do but sweetly chide thee, who confounds
In singleness the parts that thou should'st bear.

Mark how one string, sweet husband to another,
Strikes each in each by mutual ordering;
Resembling sire, and child, and happy mother,
Who, all in one, one pleasing note do sing:

Whose speechless song being many, seeming one,
Sings this to thee: 'Thou single wilt prove none.'

~*~

Muziek voor ’t oor, hoe doet muziek u treuren?
Zoet strijdt met zoet niet, vreugd ziet vreugde graag.
Hoe is u lief wat u niet op kan beuren,
Of waarom gaarn aanvaard wat u mishaag?

Als welgepaarde klanken, die gemeenzaam
Een-stemmig luiden, pijn doen aan uw oor,
Dan blamen ze u maar zachtjes dat gij eenzaam
De rol verknoeit u toebedeeld in ’t koor.

Merk hoe één snaar, voor de andre een zoete gade,
In weerzijds samenspel met de and’re klinkt.
De man komt vrouw, de moeder ’t kind te stade,
Als drie in één hun zoete maatzang zingt:

Hun zang die stom, veelvoudig, schijnbaar één,
Dit tot u zingt: wie één wil zijn blijkt geen.

~*~

Vertaling: Albert Verwey ~ 1933

Palestrina Stabat Mater

~

Anemisch danst het teder
met merries op deze vlakte,

kaalgeslagen bouwgrond in het hart
van ooit Fort Amsterdam,

het rood voor ogen schuurt in het bloed
van een elk die kennis nam.

许

Sting - Fragile

~

O ja er is hier leven in de huizen,
groen groeit door ramen naar de goot,
slingert door gaten van granaat en bommen,
omarmt geblakerd hout van het gehavend
dak dat ooit beschutting bood.

In kelders kleeft de geur van angst
aan de met rag beklede wanden,
weerklinkt versteend het snikken
van een kind dat vraagt waarom
grootmoeder niet op wil staan,

dat vader zoekt en terugvindt
tussen duizend witte kruizen;
de doden krijgen dag na dag
opnieuw een naam zonder de lach
op het eens zo levendig gezicht.

O Vukovar ik hoor je kinderen fluisteren
dat aan de overkant van de rivier
Chetniks dromen van een grote staat,
zij leggen bloemen, dragen stenen,
in ogen lees ik: Nikada više rat.

许

~

Schaamte strompelt over asfalt
arm in arm met angst en nijd,
langs heilig, gasspuwend blik.
Pupilpunten loeren naar een
schat achter gepantserd glas.

Hebzucht ketent zich aan lust
en last, tuimelt in casino’s over
leeggezopen fust, honderd jaar oude
ogen beschouwen en zien de armoe
van overdaad en beeldbuisslaven.

Een zwarte ooievaar
blikt terug naar het netvlies
van een welgestelde vogelaar,
die door een telescooplens
zich rijk rekent, en denkt:

'Wat staat u daar? Ik vloog
over Bagdad, Buchanan en Gaza,
ik vloog over Grozny, Kabul en Atjeh,
het is me een gruwel om
adem met u te moeten delen.'

许

Imagine

~

Wie schrijft blijft niet
in hoeken en gehuchten,
wie schrijft loopt straten,

opent poorten, dicht de deuren,
kneedt de woorden, in het
hopen dat het blijft.

Wie schrijft blijft zoeken
in de boeken, tussen regels
achter woorden, buiten zinnen,

na de komma, onder punten,
leest een lijkgedicht en weet
wie schrijft die gaat ook dood.

许