De ochtend krijst zich in de dag,
ijzer op ijzer brengt me verder
weg van jou, die ongekend
bezit nam van mijn al.
Gelijk de mol graaf ik mijn gang,
blind in het licht voor groei,
ik knaag aan wortels van bestaan
en bouw mijn fort.
En bovengronds, dag in dag uit,
harkt men mijn hoop tot losse aarde,
wat zal ik graven om te leven,
de kerkuil wacht, ik moet nu gaan.
许
Geen opmerkingen:
Een reactie posten