~

Bruid van Hiawatha

Je steekt een veertje in mijn
haar en noemt me Minnehaha,
je streelt zo teder langs
een rimpel op mijn wang.

‘Dit is je slaaplijn,’
zeg je zacht,
‘droomt zeker
meestal op je linkerzij?’

En met twee handen
neem je mijn gezicht
en brengt je lippen
dichterbij de mijne.

Er golft een warme stroom
tot in mijn onderbuik,
vloeit langs mijn benen
naar mijn tenen en terug.

Ik voel de druk en geef me vol
verlangen over aan de hardheid,
die zo zacht de binnenkanten
van mijn dijen wijken doet.

Je kijkt tot op de bodem
van mijn zijn en lacht,
ik ken je door en door,
ik heb je zelf bedacht.

许

~

Vannacht kwam hij na al die jaren,
- nee, ik had hem niet gevraagd -
de man die doof voor de bezwaren,
mijn kinderhart had opgejaagd.

En net als toen gelispel in mijn oren:
‘Laat mij het zijn, die je ontmaagdt.’,
getrouwd en vader, blindgeboren,
had hij vertrouwen weggevaagd.

In het grauwe licht van ochtendgloren,
kwam wat ik slikte woest vertraagd,

dit tegen wil en dank verstoren
van rust was wreed, en onversaagd

greep ik hem bij zijn ezelsoren,
heb hem voorgoed naar nooit verjaagd.

许

~

Beklim de trap twee treden
tegelijk en aai de maan,

bescherm Venus, nu Mars danst
als speelbal in het sterrenstof,

ja pas op, want voor je het weet
wordt teder evenwicht verstoord.

许

War of the worlds ~ Jeff Wayne

~

Nocturne

De droom die ooit
de morgenstond
zo prachtig kleurde,
verbleekt als
dartel veulen,

dat in de ondergang
maanblind verdwaalt,
waar in de schemering
de ezelsvanger bloeit
voor nachtegalen.

Delft, 13 mei 2007
许

Nachtmuzyk

De dream dy´t
de moarntiid ea
sa prachtich ferve,
ferblikket as
de boartlike fôle,

dy´t yn ‘e ûndergong
moanneblyn ferdwaalt,
yn ‘e skimer at
it nachtlampke
iepenet foar gealen.

~°~

Met dank aan Miranda Mei

~

Antjie Krog
* 23 oktober 1952 ~ Kroonstad

Uit de bundel: Verweerskrif

dit is waar

dit is waar dat die landskap sonder
my sal voortbestaan die bome wat
my die aarde maak bemin die vlak
tes wat my saamvee in vaandels los
lippige lig die water wat die
nabyste naat van aanraking weer
spieël die maan stort agteroor in
'n stipendium pasgebore
sterre dit is waar dat dit sal aangaan

dit is waar dat ek drie vrouens kaal
op die strand van Marseilles gesien het
hulle lywe drie sakke plooie
hulle haartjies waai soos tissues in
die wind met kort stappies stap hulle
die water in hulle borste is
plooiloos 'n stralekrans stomende
uitgerysde borste blosend tot
in die tepels dit is waar dat ek
my oë daarvan nie kon afhou nie

dit is waar dat ek in n winkel
venster drie soorte weggooidoeke
gesien het vir bejaardes, 'n bed
pan, swamdoders, bedseersalwe en
iets wat soos 'n aartappelskiller
lyk dit is waar dat ek begin om
ou mense intensief te bekyk
hoe hulle hul voete neersit hul
hare kam dat ek my oë ver
honger neerlê op jong velle dit
is waar dat ek op 'n afgrond staan

~*~

Water naar die see ~ Stef Bos

~

Nu zelfs bedrog
hier wordt bedrogen en
haat ontkiemt in kinderogen,
buk ik me voor de door jou
op de grond gesmeten schat
en streel de rat, die knaagt
aan het hart dat krenkt.

Als ook de lach
hier blijkt gelogen,
het rechte pad wordt krom
gebogen, zet ik me aan het
door mij vers gedolven graf
en breek de staf, die het rijk
aan bedelaren schenkt.

Wie zelfs het water
niet wil delen en waagt
van armoe nog te stelen,
die vindt aan het eind
van het ingeslagen pad
de zwarte kat, die hem
de nek zal breken.

许

Is this the world ~ Queen

~

Ho Nan So'hon

Zij legt de naald op zijde, herkent
in zachte klanken van de pi'pa trilling
die nachtenlang haar slaap verdreef,

nu droom haar dood voorspelt,
vatten de woorden vlam en wind
beweegt het zwartgeblakerd blad,

hoor haar zuiver zingen,
de elfenbergvormige brander
draagt geuren boven het graf,

kom Egiya, kom, annyonghaseyo,
wilde ganzen dragen mijn eeuwige trouw
voorbij de neonkruisen van Kangnung,

drijven boven het meer langs wassende maan
op tonen van windbellen, vrij van mensenhand,
het is een goddelijke stem die zingt sa rang hae yo.

许

Ho Nan So'hon ~ Koreaanse dichteres (1563-1589)
werd geboren in de omgeving van Kangnûng.

Tot op vandaag de dag verschillen wetenschappers
van mening over het antwoord op de vraag of de
poëzie, die aan haar werd toegeschreven, afkomstig
is van de hand van haar jongere broer: Ho Kyun.

pi'pa ~ 4 à 5 snarige luit
Egiya ~ liefste
annyonghaseyo ~ tot ziens
sarang hae yo ~ ik heb je lief

If I Could See You Again - Yiruma

~

O kleine migrant,
gevangen in zonnedauw,
aan reizen voorbij.

许

~

Hij nam mijn jas,
schonk mijn kopje vol
met geurige jasmijn,

voerde me wilde
Zeeuwse oesters, likte
parels van mijn huid,

op het toppunt van
genieten, rukte hij mijn
teerste voelspriet uit.

许

~

Rijk dekt rijk
met fabelen uit monden
boven geplisseerde beffen,

gelaat van de magistraat
oogt als een leren masker
onder zwart lamé,

en in de vrije tijd
de strop gestrikt,
full royal crown,

de dasspeld geprikt
op de borst van beton,
op benen die weelde dragen,

de diamant glanst als
het oog van het kalf,
dat in de kist wel weet

hoe koud het goud.

许

~

Zo fier rechtop staat hij,
de grijze mantel
zit hem als gegoten,

ik weet toch zeker
dat hij naar me knikt,
ik knik terug,

stel hem gerust,
hij lijkt argwanend
alsof hij denkt

dat ik van plan ben
zijn ontbijt
te roven.

Ik gooi een punt
van mijn croissant
en raak zijn borst,

hij schrikt en
klapwiekt weg
naar zee.

许

~

Wystan Hugh Auden

* 21 februari 1907 in York
† 29 september 1973 in Wenen

Looking up at the stars, I know quite well
That, for all they care, I can go to hell,
But on earth indifference is the least
We have to dread from man or beast.

How should we like it were stars to burn
With a passion for us we could not return?
If equal affection cannot be,
Let the more loving one be me.

Admirer as I think I am
Of stars that do not give a damn,
I cannot, now I see them, say
I missed one terribly all day.

Were all stars to disappear or die,
I should learn to look at an empty sky
And feel its total dark sublime,
Though this might take me a little time.

~*~