~

Märta Tikkanen-Cavonius
* 3 april 1935 in Helsinki

Jij moet wel sterk zijn
zeggen de mensen
soms
tegen mij

en ik denk
aan alles wat gebeurd is,
misschien
ben ik sterk.

Ja het zal wel zo zijn,
dan ben ik wel sterk.

Sterke mensen buigen niet,
ze worden gebroken,

Ze breken

~*~

Melanie Safka ~ What have they done to my song

~

Sentiment de la langue

Slechts de paus was
roomser dan hertog de broglie
keizershielen likkende bisschop
te gent anno achttienhonderdzeven.

En de koning las
zijn jugement doctrinal
het te deum klonk
in sint goedele nog even.

De eis van de eed
van trouw aan de koning,
bracht weigerachtige magistraten
werkeloos op straat.

Taalstrijd sneed
het frans uit de boeken
noemde brussel procesziek,
gaf den haag den hoogen raad.

Delft, 30 juni 2003
许

~

Een glimlach rimpelt over het meer,
weet zich verbonden met stille wateren,
aan oevers waar de kinderen schateren
speelt lucht met licht in tedere sfeer.

Een zwaluw scheert langs witte wolk,
vuur wekt de fluisterende wind,
die liefde in de harten vindt
en troost schenkt aan verdreven volk.

Oprecht en zacht leef je in mij,
ik hoor je roep, herken de kleur,
betoverd door de wondere geur,
duizend mijl ver en zo dichtbij.

许

I Thing ~ Twéi

~

Kijk zie je,
daar ligt het,
mijn verstand,
ik heb het verloren.

Ik weet het niet meer,
verdringen is een kunst,
die niet de kunst verstaat
van het bewuste aanvaarden.

We lichten het schedeldak
en we schouwen naar binnen,
ach kijk daar ligt mijn bijtring
naast mijn eerste houten rammelaar.

Och arm dat gebroken tandje,
zie je dat, en daar? Nee nee nee
nee nee dat had ik nou net even niet,
even niet, dat wil ik nog graag een tijdje

verdringen, verdrongen
verdriet.

许

~

We keken elkaar niet aan,
wierpen zinnen in het meer,
starogend naar dansende dobbers.

Lichte woorden bleven drijven,
sommige zo ijl, dat ze zweefden
naar gedroomde paradijzen,

andere zakten door de bodem
van een niet beleefd beleven,
gehoord, maar niet verstaan.

21 maart 2007
许

REM ~ Everybody hurts

~

Vuurbal rijst uit zee,
vonkenregendans op golven
kust de rots van deze kust.
Wind speelt met losse haren,
streelt warmte langs mijn wang,
droogt tranen van de nacht,
die zonder jou de stilte droeg.

Schaduw glijdt langs blinde muur,
fluistert dat je op me wacht,
een tortel trekt het kopje scheef
alsof het weet van mijn verlangen;
flamingoroze oogt de roos
- vergankelijk - in het rosser hart
vloeit dauw langs nerven in de kelk.

许

~

Zo eenvoudig is het
niet om rouw na het verlies
door ogen van een haas te zien,

het rukt aan lange oren
het laat het leger beven, daar
waar wortels smaken naar karton,

zo pijnlijk is het
om een liefde te verliezen, nog
voor het kwam van vacht op vacht.

OT: De maan heeft me met een tak geslagen
Delft, 17 oktober 2005
许

~

Hans Andreus also known as
Johan Wilhelm van der Zant
* 21 februari 1926 in Amsterdam
† 09 juni 1977 in Putten

Uit: De fontein in de buitenwijk.
Holland, Haarlem, 1973

Van binnen pratend hoofd

Als het stil wordt in de nacht
en je hoort de dingen bijna praten,
dan hoor je ook hoe je eigen hoofd
nog lang niet, nog lang niet wil slapen,

want binnenin zichzelf, dan praat
het dóór, over vandaag en morgen:
wanneer je op vakantie gaat
en wie er dan voor de hond moet zorgen;

het vertelt je een paar van je gekste moppen,
maar die kende je al en je lacht er niet om,
het vraagt je of je ’n miljoen zou gappen
als dat zomaar es even kon,

en of als je doodgaat als je heel oud bent,
je dan niks meer voelt of dat je ’t maar koud hebt, –
en dan gaat dat hoofd van binnen
maar gauw over iets anders beginnen,

terwijl het je nóóit eens slapen laat
(trouwens, het zegt van zichzelf al: Raar,
raar, nietwaar, zo’n hoofd dat maar
in je praat en praat.).

~*~

Schets voor een portret: Hans Andreus

~

Ik heb vandaag naar de wolken gekeken,
ze veranderden telkens van lichtgrijs tot zwart,
ik heb ze met mezelf vergeleken,
even veranderlijk, even verward.

Vandaag was ik net als die wolken,
ik voelde me donker, nerveus, aangedaan,
in gedachten bevond ik me in draaiende kolken,
ze verzwolgen me, als een schip dat moest vergaan.

Een wind zal morgen die wolken verjagen,
zowel uit mijn geest als van die lucht,
zo heeft ieder mens zijn donkere dagen,
net als die wolken, verstikt in hun vlucht.

目 1967







Joni Mitchell ~ Both Sides Now

~

Beweging kiest
hemelse wet
in onopzettelijk zijn.

Instinctieve zekerheid
volgt het pad van harmonie
in een gaan zonder zoeken,
vrij van heimelijk gewin.

Ware onschuld kies je niet, zij is.
Wat toebehoort, verlies je niet,
al werp je het verre.

In het voorjaar rolt de donder,
bloeien bloesems, groeit nieuw leven
trouw aan het eigen wezen
in lotsverbondenheid.

许

I Thing ~ Woe Wang

~

Man die mij rust brengt,
als je leeft op deez' bol
kruis dan mijn pad, want
ik ben bang en moe en koud.

Tranen stromen uit al mijn cellen,
terwijl ik als een vlinder licht
groene sluiers van treurwilgen
streel en kus met rode ogen.

Laat me je liefhebben
zonder eis, zonder dwang,
houden van je om wie
en wat je bent,

man van mijn hart,
man van mijn dromen, kruis
mijn pad en houd me vast, opdat
angst dwarrelt als kaf in de wind.

许

~

En steeds opnieuw
blijk ik mijn blik
opener te gebruiken
voor het sluitstuk,

met de vraag, die
- onbeantwoord -
luchtgaten dicht,
geef ik me prijs,

plet ik doppers
tussen warme tong
en week verhemelte
tot mengelmoesje,

één bewaar ik voor
onder mijn matras.

许