~

Mei in gleaune nille
en in baarnende tried
bejou ik my op iennachts iis,
sit de moed my yn de hakken.

Tiid hâldt gjin skoft
en ik bylje mei de hûnen
yn it bosk, glûpske hearen
regearje net lang?

~*~

Met een gloeiende naald
en een brandende draad,
begeef ik me op eennachtsijs,
zakt de moed me in de schoenen.

Tijd houdt geen schaft
en ik huil met de wolven
in het bos, snode heren
regeren niet lang?

22 januari 2007
许

Met dank aan Miranda Mei

~

De boom staat diepgeworteld in de grond,
uit innerlijke rust groeit de verfijning,
stam en blad strelen het hemels blauw.

Hij schiet niet omhoog als fluitekruid in bermen,
geleidelijkheid is zijn kracht, geeft adem
aan al dat kruipt en loopt en vliegt.

Omringd door gevaar kiest de wilde gans de hoogte,
niet ver van de oever vindt ze een veilige rots,
gaat in vrolijke stemming de toekomst tegemoet,

nu ze voeding vindt, roept ze haar kameraad,
deelt haar geluk in eendracht en vrede.

许

I Thing ~ Tjièn








mystical woods ~ wintermood

~

Marjon Sarneel also known as Ava Lon
* 27 november 1958 ~ Eindhoven

Uit: Wie me lief is blijft me lief punt.nl

l'anniversaire

alsof ie het wist, zit half verpakt,
rond zijn gezicht zacht roze passiflora
Hauer's hiker onder de pergola
'incarnata toch', snuift hij

'ik heb al een man', zegt ze
en glipt in lege schoentjes
trippel trappel trippel trap

'ik ben slechts van de appetijt en
lesbare dorstigheid, mevrouw'
hij knikt en waagt
'een drempel, mag geen drempel zijn'

er schuift een zetel aan
ze geeft hem poelipek
en stukjes suikerbrood
ijs dat niet gehoeven had
maar o, dat parasolletje
zo teer, ingenieus
en in 2 tellen af te fikken


hij vertelt haar van de 7
van de zonden, wereldwonden, regenkleuren
laddertonen, de vette en de magere
dagen van de week

ze rijgen samen astronautjes
aan een lichtgevende draad
als de wereld binnen valt
en vraagt , wie is dat mop
halen ze allebei hun schouders op

~*~

~

Smeltwater van oeroud ijs
kabbelt traag als teder stroompje,

zelfs de wind krijgt een kleur
bij de zachtheid van de eerste zoen,

tijd weet, dit goddelijk moment
leeft voort als eeuwigdurend toen.

许








winter sonata - my memory

~

In het stil van wit
zwaait de deur als door de wind,
lichten ogen op.

Het ruikt naar melk en honing,
zij draagt hout en zoekt de haard.

许

~
Storm tilt me op,
in de stilte erna
volg ik het ritme van
jouw handen op mijn hart,

je brengt me terug
je laat me gaan,
in jachtig veld
pluk ik een madelief,

mijn koude vingers
trekken één voor één
de minuscule blaadjes
uit het gele hart,

ik blijf, ik ga,
ik blijf, ik ga,
je ademt uit
in mij.

许

Pink Floyd - Coming Back to Life

~

Nu een maag zich keert,
het afgestane kind zwijgt,
brult mijn moederbloed,

wil ik duizendhandig zijn
en strakke ruggen strelen.

许

~

De sterfdag van Rodin

Na de Kleine School
te vrijpostig bevonden
voor de ware kunst.

Geen, die je nawees,
kon de bezieling doven
te houwen in steen.

Vrijheid gevonden
in natuurlijke vorm
o Michelangelo.

Je gebroken neus,
openbaring van liefde
vertaald in je werk.

Aan de Hellepoort,
in onvoltooid verleden,
staart Dante van hoog

naar wat je verkoos,
met je hart bij Camille,
in je graf naast Roos.

许










Le Penseur ~ Rodin

~

Stil blijf ik staan, wil niet verstoren,
vuurbaan van ondergaande zon,
een zilvermeeuw zet stapjes terug,
houdt me nauwlettend in het oog;
strandlopertje holt op zes teentjes,
kopje laag dan weer omhoog.

Vervolg mijn weg, kijk nog eens om,
nog steeds zie ik het witte lijntje
dat uren terug nog toren was.

Nu zo dichtbij,
ze vliegen op,
zie, één is traag,
hinkt op een poot en kleurt
zo zwak en onbeholpen
in zalvend roze avondrood.

De zee golft groen,
de gouden baan zou ik
tot de einder willen gaan,
want voor me schreeuwt
een stad me tegen; te laat
om stil te blijven staan.

Weer zie ik om, in nevelig licht
dat het lijntje wegneemt
uit mijn zicht.

Ik loop naar zuid, keer weer in noord
en laat de beelden van deze dag
nog één keer stap voor stap passeren.
Een kindervoetje in het zand
en dat wat zich niet laat vertalen,
lees ik in golfjes op dit strand.

Nu trap omhoog
door stadse duinen,
weldra de geur van gas en roet,
kijk ik naar zee
en naar het noorden,
de toren licht een wees gegroet.

许










Jonathan Livingston Seagull - Be

~

John Keats
* 31 oktober 1795 in London
† 23 februari 1821 in Rome

Uit: John Keats, Selected Poetry


O BLUSH not so! O blush not so!
Or I shall think you knowing;
And if you smile the blushing while,
Then maidenheads are going.

There's a blush for want, and a blush for shan't,
And a blush for having done it;
There's a blush for thought, and a blush for nought,
And a blush for just begun it.

O sigh not so! O sigh not so!
For it sounds of Eve's sweet pippin;
By these loosen'd lips you have tasted the pips
And fought in an amorous nipping.

Will you play once more at nice-cut-core,
For it only will last our youth out,
And we have the prime of the kissing time,
We have not one sweet tooth out.

There's a sigh for aye, and a sigh for nay,
And a sigh for "I can't bear it!"
O what can be done, shall we stay or run?
O cut the sweet apple and share it!

~*~










Eve ~ Galerie des marbres ~ Rodin
John Keats video poesia

~

Op het scherp van de snede,
snijdt het mes aan twee kanten,

maar misschien,

als de scherpe kantjes eraf zijn,
als ik durf geloven dat het lemmet
me niet langer op de keel wordt gezet,

dan wellicht

snijdt het me niet meer door de ziel
en kan ik het benoemen.

Rotterdam, oktober 1987

许










La tempête ~ Musée Rodin
Dire straits - Why Worry

~

Ze waren in de meerderheid,
hadden ons kil aangekeken,
zonder woorden wisten wij:
dit gaat verkeerd.

Waar zucht de doodsteek gaf,
bleef zacht het grauwe haten,
het lijf – een levend graf –
had dromen afgeleerd.

Nog sprak de mond en
schreef de hand verkrampt
in onbegrepen taal
van nimmer nooit weerom.

Uit een oog geroofd licht
glijdt in het zwarte gat,
waar hoop voor zwaarte zwicht
met ingehouden grom.

许

The Piano [Life is a song]

~

Dor en nat het blad op het pad
langs kalende bomen,

witte wieven wuiven naar
treurwilgtwijgen boven de sloot,

een groene specht schenkt me zijn lach
'kluu kluu' met het kopkapje rood.

许

~

Je stem liet gisteren leeg,
spreekt zacht in mij vandaag,

in herfstig blauw slepen de wolken
als sluiers van een bruid,

ginds bloedt een reuzenhaan en
niemand weet voor de hoeveelste keer.

许