~
Op het Jasmijnplein
vlamt aurora borealis,
opent Jacob's oog.

~*~

On Jasmine Square
aurora borealis flames,
opens Jacob's eye.

许

Jacob en de engel - Ary Scheffer

Fairuz زهرة المدائن فيروز

~
Dunya Mikhail
* 1965 in Baghdad, Iraq
vertrok naar USA in 1996

2001: UN Human Rights Award
for Freedom of Writing

The airplane

The airplane coming from Baghdad
carries American soldiers
and rises up
and up
over the moon
reflected on the Tigris river
over clouds accumulated
like corpses
over an ancient harp
over skin stroked with hands
over kidnapped people
over ruins growing up with children
over long lines at the passport office
over the open lid of Pandora’s box.
The airplane
with its exhausted passengers
will land six thousand miles away
from that finger
amputated in the sand.

~*~
© Translation: 2009, Dunya Mikhail
with Elizabeth Winslow and Dan Veach
Publisher: First published on PIW, 2009

Lunch Poems: Dunya Mikhail

~
Mens zonder land

Het water stijgt,
aarde verdrinkt,
dijkverzwaring
stond op papier.

Bezetters bezitten
bezeten land dat
nooit werd beloofd.

Het vuur laait op,
de angst jaagt aan,
het ultimatum
steeds weer verdaagd.

De oeressentie
onpeilbaar, sereen,
omnipresent in
naamloos samenland.

许

~
Vleugellam

Bui breekt los in verticale stralen,
zuur drupt langs levenslotlijn
in een uitgestrekte hand.

Hoek zakt richting opgetrokken schouder,
traan rolt mee, sist zilt en dampend
in een bijna niet te blussen brand.

Krijs resoneert na een gewapend treffen,
voet zoekt steun, vindt troosteloze ruimte
in een naamloos niemandsland.

Windstil, monddood in verse graven,
zegt het voort verslagenen van hart,
verzalfden rukken verbond uit het verband,

geef het naam, het wil niet heten.

许

~
Hoeveel namen kan ik noemen,
hoeveel mensen kennen leed,
hoeveel helden kan ik roemen,
is de held in mij gereed?

Hoeveel schade wil je maken?
Hoeveel blikken zet je koud?
Fifafraude, mannenzaken,
weinig zakken voor zoveel goud.

许

Joop Visser - De Bal

~
Dat ik zo langdurig ruimte gaf
om te spelen met mijn hart,

dat ik zo kortstondig
plaats zocht om te schuilen,

dat ik zo verbaasd de vraag stel
om te weten wat ik zoek,

dat ik zo verdwaasd een antwoord wil
om te begrijpen,

dat ik zo verwond de deur sluit
in aanvaarding dat ik bloed,

dat en nog meer dan dat
in menselijke woorden.

Delft, 10 juni 2004
许

la Penseuse - Kees van Dongen - 1907

~
Je brengt me
opnieuw het gevoel van
naast je staan op de dijk
met wind in onze haren,

een wind zo straf,
dat woorden verwaaien in
de draad van het verhaal,
je ratelt om te worden gekend.

Ga toch rustig zitten,
wat is er allemaal gebeurd?
Tijd genoeg om te verstaan en
te zeggen: fijn dat je er bent.

Delft, 1 mei 2006
许