Jouw hart klopt in mijn handen,
jouw mond spreekt steeds hetzelfde woord,
ik hoor je niet, zie slechts de wanden,
ik span me in, je kijkt verstoord.
Nu versta ik wat jouw mond blijft spreken,
gestorven.. zeg je, ik deins terug,
weer voel ik je hart, dat met felle steken,
mijn handen doet trillen, onrustig en vlug.
Ik begrijp niet de waanzin in je ogen,
noch de wanhoop, die in dit woord weerklinkt,
ik zie nu de feiten, die nergens om logen
en voel hoe jouw hart in mijn tranen verdrinkt.
Dan zak je ineen, je waanzinnige ogen
sluiten zich, voor een eeuwige rust,
ik sta versuft over je heen gebogen,
mijn lippen hebben een dode gekust.
Mijn handen hangen gevoelloos, ontdaan,
ik kom tot ‘t besef van een wonder,
‘t lag in mijn macht jouw hart te doen slaan,
door mijn blindheid ging jouw leven ten onder.
目 1969
Geen opmerkingen:
Een reactie posten