Slepend spoor naar het zwarte pad,
steeds verder weg van licht en leven,
waarom toch telkens lucht gegeven
aan hoop, die sterft in gistend nat?
Giftige jij op kronkelpaden, zweeg
dood juist dat wat werkelijk telt,
je hebt een boom in mij geveld
langs wegen, die we niet betraden.
Dat wat het licht niet kon verdragen,
ziet nu de dag in rafelig hemd
en zoekt het lot dat – ongekend -
mij zacht behoedt voor verder vragen.
许
Geen opmerkingen:
Een reactie posten