~

Ik ben weer nuchter maar voel me nog dronken,
ik sta geklemd tegen een muur van verraad,
is dit het begin van mijn nieuwe leven,
bied ik zo hulp aan mensen in nood?

Waar is het pad, dat ik aarzelend volgde,
waar is het licht, dat mij bloeien deed,
kon ik alle liefkozingen maar teruggeven,
ik ben ze niet waard...

Weer sta ik voor geopende deuren,
de ruimte erachter is donker, onbekend,
ik dwing mezelf er één binnen te gaan en
niet om te zien, naar de andere wegen.

目 1970

~

Vals hoe de mensheid
sluwheid aan vossen toeschrijft,
god weet wel beter.

许








Fox snow dive

~

Het zal uw verbeelding zijn,
dat u weemoed denkt te lezen
in mijn ogen. U weet toch,
ik ben slechts handen aan uw bed.

Eens zien,

eerst uw klantnummer noteren,
zo, dat zijn tachtig seconden,
waar kom ik ook weer voor? O ja,
het spoelen van uw etterende wonden!

Uw indicatie?

Drie en dertig minuten meneer,
daarin moeten zij het klaren,
mijn beide handen dus,
want ik, ik tel niet mee.

U zegt?

Uw tanden zijn al dagen niet gepoetst?
Verroest! 't Vergeten werk
van jakkerende zusterhanden
ligt hier in bed; raap ik het op?

Nog zes minuten.

Ik kijk en luister
met mijn tien geboden,
ja, beste man
uw wonden gaan vooruit.

Vooruit.

U wilt een scheiding in het midden
en graag een doekje over uw bril?
Nou, zie eens aan: tweeëndertig
minuten en elf seconden.

Binnen de toegestane tijd.

Dag meneer, en nog een fijne dag,
ja, morgen komt Maria voor uw wonden,
en leest u vooral aandachtig in haar
uitgestrekte palm het verhaal van Zalm.

许
oorspronkelijke titel: 'Zalmwaarden' ~ 2004

~

Lilian Bellinga also known as Beli
* 25 november 1958 in Amsterdam

Uit: Persoonlijk geposte artikelen

zoals vlinders wieken

adem ik in en uit
en voeg me naar jouw ritme
terwijl ik nader
laag en stil
maar diep van binnen
strak gespannen
staat het oog
fixeert
taxeert

nog niet
ik wacht
dat is mijn kracht
op een moment van leegte
en dàn… Pats
beeldvullend storm ik aan
je staat verstijfd
ik neem
ik neem een sprong
en in een tel
heb ik je bij je vel
je warme nek te pakken

je knakt lief lam
ik sleur
je door de struiken
kras je door het zand
drapeer je aan mijn voeten
mijn voeten van fluweel
mijn tanden zijn van ijzer
ik ben de oude dame
en wees nu stil
ik eet

© beli 2005

~

Stenen gestalte,
verstild schouw je seizoenen
als minstreel in blauw.

许

~

Daam, joen Stilleweer,
de echo oet joen ouwelput,
vergulde jongskes,

op joen wondre ommelaand
gong kloede steerndik langs diep.

~*~

Daam, je Stilleweer,
de echo uit je ouwelput,
vergulde jonkies,

op je mooie ommeland
dwaalt een dronkaard langs het diep.

许

~

Zag zacht op mijn pad
pluimenpracht in winterwind
sneeuwvlokjes vangen.

许








Le quattro stagioni ~ l'inverno ~Vivaldi

~

Lucy is van steen,
heeft geen weet
van koesterende handen.

De harteklopverzamelaar
legt zijn oor op borstbeen,
ervaart een eeuwenoud geheim.

In Afar spaart men ballen niet,
onwillekeurig vouwen handen
zich beschermend om het kruis.

Daar waar ze lag,
bij de spijker in het zand,
klinkt zacht het Lucylied.

De rol van toeval laat zich niet meten,
omringd door gidsen met kalashnikovs
zoekt de wijsgeer naar het antwoord.

Hitte trilt of hoor ik Dinknesh huilen
om hoe de man, in bloedheet zand,
zijn vader teruglegt in haar stille schoot.

Delft, 1 juli 2007
许

Voor Henk Weltevreden
n.a.v. zijn documentaire: 'Lucy onze oermoeder'.
VPRO De avonden, donderdag 8 juni 2006

Finding Lucy

~

Wist u dat al, dat
als uw soort van gierig spreekt,
ze mensig bedoelt?

许








C'est ça l'amitié

~

Denkend aan hem
zie ik honderden meisjes,
liggend op hun knieën
van aanbidding vol.

Denkend aan hem,
hoor ik talloze wijsjes
en zachte melodieën,
ze maken me dol.

Denkend aan hem
heb ik nachten vol dromen,
denkend aan hem stroomt
mijn bloed met meer kracht.

Denkend aan hem
of hij ooit nog zal komen,
denkend aan hem
op wie 'k nog steeds wacht.

目 1966

The Kinks ~ Tired of waiting

~

William Blake
* 28 November 1757 in London
† 12 August 1827 in London

Nurse's song

When voices of children are heard on the green,
And whisperings are in the dale,
The days of my youth rise fresh in my mind,
My face turns green and pale.

Then come home, my children, the sun is gone down,
And the dews of night arise;
Your spring and your day are wasted in play,
And your winter and night in disguise.

~*~










William Blake