Ex nihilo nihil fit
Het hamert in mijn hart:
‘We gaan toch niet…?’
Een mokerslag,
vervlogen droom.
Wat blijft, is pijn
en zij die zeggen:
‘Laat het zijn’,
gaan huns weegs.
Ik leef het leed alleen,
mijn kind hapt adem,
fluistert angstig:
Is dit levenslang?
Geen strobreed.
Nog smaller is de lijn,
die geen lijn wil zijn
van jouw naar mijn leven,
van jouw dood naar de mijne,
ik dep de wonden op je rug,
je blies de kooltjes aan
en vlucht voor het vuur,
ik lik tranen van mijn wangen
in diepe, diepe eenzaamheid,
dacht jou te vinden, vind mezelf
zonder laatste strohalm voor houvast.
Bid ik mijn…
nee, niet mijn,
bid ik de kracht van liefde:
'Neem me mee en laat me stilte zijn.'
许
Delerium ~ Silence
Geen opmerkingen:
Een reactie posten