... ik was vijftien ...
Mijn geest is vandaag door nevels overtrokken,
donker keek ik de wereld in,
mijn leven leek te liggen in talloze brokken,
maar nu begrijp ik, dit is mijn begin.
Ieder mens heeft zijn eigen gedachten,
verzonken in deze, sluit ik mij op,
de tijd is zo lang om op het geluk te wachten,
dan komt het opeens, het ei ontdaan van de dop.
Dan helpt geen filosoferen of praten,
dan is ieder mens in zijn eigen thuis,
gevuld worden de leeggebleven gapende gaten.
het hart bij de liefde en het geloof bij het kruis.
Soms wordt zo’n gelukkige tijd onderbroken,
menig mens vindt op aarde geen ander terug,
maar 't moment dat je 't bloed in je aders voelt koken,
is het geluk in elk leven en voor eeuwig een brug.
De brug die de brede rivier doet overkomen,
de brug die elk mens in zijn leven verlangt,
nu is die tijd alleen in onze dromen,
straks is het werkelijk die het onechte vervangt.
目 1967
Geen opmerkingen:
Een reactie posten