Voor Lucia de Berk
Je stam verbrijzeld
toen de tweeling brandde,
hoe je takken bloedden
acht lentes lang.
Dokters steken
werden zusters daden,
bedacht, verdacht,
als dwaas in het gevang.
Het sterfbed van je opa
door blaffend blauw bezoedeld,
je dagboek uitgeplozen,
een wolffsbeet in de kou.
Gehurkt zit je aan zee.
wijst lachend naar een kwal,
ik hoor de golven zingen:
'hoogmoed komt voor de val'.
Je eerste vrije lente,
na negen lange winters
van staren en luchten,
van klaren en zuchten,
o Lucy, de dwaling,
de zieke herhaling
van draaien en duwen,
de waarheid ontrouw,
wens je dansende dagen
op handen gedragen
als lichtend voorbeeld
van oersterke vrouw.
许
Lucia de Berk in Westweek
Geen opmerkingen:
Een reactie posten